Morgen trouw ik met Laura, de vrouw die drie jaar geduldig op me heeft gewacht. Alles is klaar; onze families hebben de bruiloft zorgvuldig voorbereid. Maar diep in mijn hart blijft een onuitwisbare schaduw hangen: de herinnering aan Mariana, mijn eerste vrouw, die vier jaar geleden omkwam bij een auto-ongeluk.
Die dag staat als een litteken in mijn geheugen gegrift. Mariana vertrok vroeg naar de markt om een maaltijd te bereiden voor de sterfdag van mijn vader.
En toen gooide dat telefoontje mijn leven overhoop:
“Uw vrouw heeft een ongeluk gehad… We hebben alles gedaan wat we konden, maar ze heeft het niet overleefd.”
Toen ik aankwam, was haar lichaam levenloos, maar op haar gezicht lag nog steeds de lieve glimlach die ik zo goed kende.
Ik had het gevoel dat mijn wereld onder mijn voeten instortte. Een jaar lang leefde ik als een geest.
Het huis waar we zo hard aan hadden gewerkt, werd een koude, lege plek. Elke keer als ik de kast opende en haar wasverzachter rook, stortte ik in.
Mijn vrienden en familie drongen erop aan dat ik mijn leven weer op de rails moest krijgen, maar ik schudde mijn hoofd. Ik geloofde dat ik niemand meer verdiende en dat ik nooit meer zou liefhebben.
Totdat Laura in mijn leven kwam.
Ze was een nieuwe collega, vijf jaar jonger dan ik. Ze was niet opdringerig of opdringerig.
Maar haar stille genegenheid liet me langzaam zien dat mijn hart nog steeds warmte kon voelen. Als ik aan Mariana dacht, kwam ze gewoon naast me zitten en bood me een kopje thee aan.
Toen het lawaai van de straat de herinneringen aan de tragedie terugbracht, hield ze mijn hand vast tot ik gekalmeerd was.
Drie jaar lang heeft ze me nooit gevraagd om het verleden te vergeten. Ze wachtte gewoon met eindeloos geduld tot ik er klaar voor was om mijn hart weer te openen.
En daarom besloot ik met haar te trouwen.
Maar voordat ik die stap zette, voelde ik de behoefte om Mariana te bezoeken, haar graf te reinigen en er wierook te branden. Ik wilde geloven dat ze, waar ze ook was, mij ook gelukkig wilde zien.
Die nacht viel er een lichte motregen. De begraafplaats was leeg, alleen de wind die door de eucalyptusbomen ruiste, verbrak de stilte. Ik droeg witte bloemen, een tafelkleed en een bos kaarsen. Met trillende handen legde ik de chrysanten op het graf en fluisterde:
« Mariana, morgen trouw ik met een andere vrouw. Ik weet dat als je nog leefde, je ook zou willen dat ik iemand aan mijn zijde vind. Ik zal je niet vergeten, maar ik moet verder… Ik kan niet meer op Laura wachten. »
Een traan viel zonder dat ik het merkte. Terwijl ik de grafsteen schoonmaakte, hoorde ik zachte voetstappen achter me.
