Een typische dinsdagavond.
Ik liep door de gang toen ik Susie’s stem hoorde. Zacht, teder, via de vaste lijn:
– Oké… ik mis jou ook, pap.
Ik verstijfde.
Pap?!
“Met wie sprak je?” vroeg ik voorzichtig.
Ze weigerde mij in de ogen te kijken.
“Een vergissing…” fluisterde ze.
Maar het was geen vergissing. Niet met die stem. Niet met die toon.
Ik controleerde mijn belgeschiedenis. Eén onbekend nummer. Ik staarde lang naar het scherm voordat ik het nummer zelf draaide.
“Susie?” zei een stem.
– Ik dacht dat je vandaag niet zou bellen.
Ik verstijfde.
“Wie ben jij?” vroeg ik.
Er viel een stilte. Zwaar en gespannen.
Klik.
De verbinding is verbroken.
