Het was al moeilijk genoeg om voor mijn moeder te zorgen zonder de spanningen met mijn zus. Er ontstonden beschuldigingen toen waardevolle spullen verdwenen. Ik dacht dat ik wist wie de schuldige was, maar de waarheid zette mijn wereld op zijn kop. Het verraad kwam op een moment dat ik het het minst verwachtte. Het zorgde ervoor dat ik begon te twijfelen aan alles wat ik vertrouwde en aan de mensen die ik vertrouwde.
Na weer een zware werkdag schrobde ik het aanrecht in de keuken, terwijl de geur van bleekmiddel in de lucht hing.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Hoe meer tijd ik besteedde aan het schoonmaken van het huis van mijn moeder, hoe bozer ik werd op mijn jongere zus Jane. Ik had het gevoel dat ze helemaal vergeten was dat ze ook haar moeder was.
Voor Jane was dit niet ongebruikelijk. Op school was ze roekeloos: ze liep weg, pakte geld uit de portemonnee van haar moeder en spijbelde. Maar wat er ook gebeurde, hij werd altijd vergeven.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Jane’s intelligentie leek haar fouten te vergoelijken. Ze studeerde cum laude af en kreeg een studiebeurs. Ze werd de lieveling van de familie.
Nu bezocht Jane haar moeder alleen nog maar als ze iets wilde, of misschien om haar aan haar aanwezigheid te herinneren, zodat haar naam in het testament zou worden opgenomen. In deze periode werd ik geconfronteerd met de realiteit van de ziekte van mijn moeder.
Ik had een verzorger aangenomen, Nancy, maar ik kon het me niet veroorloven om haar fulltime te betalen. Na vele uren werk, zorgde ik zelf voor mijn moeder.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik vroeg Jane om hulp, maar ze weigerde steeds. “Ik ben druk met mijn werk”, zei ze.
Maar ik wist dat ze al maanden werkloos was. Ik had een baan, een man en een zoon die mij ook nodig hadden.
« Paars! » riep mama vanuit haar kamer. Zijn stem klonk hoog, bijna paniekerig. « Violet, kom hier! »
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
« Ik kom eraan, mam! » antwoordde ik terwijl ik mijn handen aan een theedoek afveegde. Ik ging haar kamer binnen en zag haar bij haar kaptafel staan. Ze hield haar sieradendoosje in haar hand.
« Mijn gouden oorbellen zijn weg, » zei ze met trillende stem.
« Weet je zeker dat je hem niet ergens anders hebt neergelegd? » vroeg ik terwijl ik dichterbij kwam.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
« Nee. « Ik heb dit doosje al heel lang niet meer aangeraakt, » zei mama. « Ik wilde je iets speciaals geven om te bewaren, maar toen ik het opende, waren de oorbellen weg. »
