Ik haalde diep adem, pakte mijn tas en vertrok geruisloos.
Mijn eigen dochter had me net verteld dat ik het niet waard was om aan tafel te zitten met haar nieuwe gezin. Ze stuurde me naar de keuken alsof ik een hulpje was, maar ze had geen idee welke verrassing hen te wachten stond.
Die avond, wandelend door de verlaten straten, herinnerde ik me levendig de woorden van Preston Hayes, Simones echtgenoot. Zijn koude blik doorboorde me toen hij me vertelde dat een vrouw zoals ik het niet verdiende om aan tafel te zitten, dat mijn plaats in de keuken was, om iedereen te bedienen. Simone zei geen woord. Ze keek alleen maar naar beneden en wees naar de keukendeur.
Welkom bij Betty Stories. Ik deel hier elke dag nieuwe levensverhalen en ik zou het enorm waarderen als je je abonneert en mijn video leuk vindt. Nu terug naar mijn verhaal. Ik weet zeker dat je het geweldig zult vinden als je tot het einde luistert.
Mijn naam is Allara Sterling. Ik ben 71 jaar oud en tot zes maanden geleden was ik getrouwd met James Sterling, een man die 45 jaar lang van me hield. We woonden in een bescheiden bungalow, vol herinneringen, waar we onze enige dochter, Simone, hebben opgevoed. Na James’ overlijden dacht ik dat mijn dochter mijn toevluchtsoord zou zijn, mijn gezelschap tijdens die gouden jaren.
Wat had ik het mis.
Het was de ochtend van een dag die mijn leven voorgoed zou veranderen. Ik werd vroeg wakker, zoals altijd. Ik zette koffie, dezelfde simpele zwarte koffie die James en ik al tientallen jaren elke ochtend dronken. Ik ging aan de keukentafel zitten, dezelfde tafel waar Simone als klein meisje haar huiswerk maakte, waar we haar verjaardag vierden en waar James elke ochtend mijn hand pakte voordat hij naar zijn werk ging.
Simone belde de avond ervoor om me uit te nodigen voor een speciaal diner. Ze zei dat ze wilde dat ik Preston beter leerde kennen. Ze waren al twee jaar getrouwd, maar ik had nauwelijks de kans gehad om met hem te praten. Ik was zo enthousiast. Ik dacht dat we eindelijk weer een gezin zouden kunnen vormen.
Ik trok mijn favoriete bordeauxrode jurk aan, die waarvan James altijd zei dat ik er stralend uitzag. Ik stylde mijn haar, deed een beetje lippenstift op en spoot zelfs wat parfum op dat mijn dochter me voor Moederdag had gegeven. Ik wilde er goed uitzien voor hen. Ik wilde dat Preston zag dat ik een waardige vrouw was, een schoonmoeder waar hij trots op kon zijn.
Ik arriveerde stipt om 7:00 uur bij hun appartementencomplex in Buckhead.
Preston opende de deur met een glimlach die zijn ogen niet helemaal bereikte. Hij was een lange man, rond de veertig, met perfect achterovergekamd haar en een pak dat waarschijnlijk meer kostte dan drie maanden van mijn hypotheek. Vanaf het moment dat ik binnenstapte, voelde ik iets vreemds in zijn blik, alsof hij me aan het beoordelen was.
Simone verscheen achter hem, even mooi als altijd, maar er was iets anders aan haar. Haar glimlach leek geforceerd en ze vermeed oogcontact. Ze omhelsde me snel, alsof het een plicht was, geen blijk van genegenheid.
Het appartement was adembenemend. Alles leek wel rechtstreeks uit een interieurmagazine te komen. Moderne meubels, abstracte kunst aan de muren, een eettafel waar makkelijk acht mensen aan konden zitten. Ik voelde me wat krap in deze elegante ruimte, maar ik probeerde dat niet te laten merken.
Preston bood me een glas wijn aan, maar ik vroeg liever om een glas water. Ik wilde hem niet in verlegenheid brengen. Ik wilde dat deze avond perfect zou zijn. Ik wilde dat we eindelijk als gezin echt contact met elkaar zouden maken.
De eerste paar minuten verliep het gesprek heel normaal. Preston vroeg me naar mijn leven, hoe ik omging met het weduwschap en mijn plannen voor de toekomst. Ik antwoordde eerlijk en probeerde positief te klinken, ondanks de overweldigende eenzaamheid die ik sinds James’ dood had gevoeld.
Maar toen kwamen de gasten aan.
Twee elegante, stijlvolle stellen – collega’s van Preston. Ze waren allemaal onberispelijk gekleed en praatten over durfkapitaal, internationale reizen en dure restaurants in het centrum. Ik probeerde mee te praten, maar elke keer dat ik mijn mond opendeed, voelde ik dat mijn woorden niet op hun plaats waren in deze setting.
Het diner werd aan de eettafel geserveerd. We begonnen allemaal plaats te nemen, maar toen ik een van de stoelen naderde, hield Preston me tegen met een hand op mijn schouder. Zijn vingers drongen met verrassende kracht in mijn huid.
Hij glimlachte, maar zijn ogen bleven ijskoud.
‘Allara,’ zei hij kalm, ‘ik denk dat je je meer op je gemak zult voelen in de keuken. Je kunt daar helpen met het serveren van het diner en je zult je niet ongemakkelijk voelen tijdens onze zakelijke besprekingen.’
