Die avond zette ik thee voor Babuji en bekende: « Ik heb Priya ooit een uitbrander gegeven nadat ik haar op camera had zien slapen. Maar door die beelden terug te spoelen, heb ik haar niet verkeerd ingeschat. »
Babuji klopte op mijn hand. « Jongen, iedereen wordt boos. Het belangrijkste is dat je leert om goed te observeren voordat je oordeelt. Blijf geduldig kijken. »
Ik knikte. Can:cer was nog een lange weg, maar we hadden geleerd hoe we die samen moesten bewandelen – Priya’s moed, Babuji’s stille kracht, Savitri’s veerkracht en mijn eigen ontwaking als echtgenoot.
In de hoek van ons huis stond een klein plastic doosje, met het scheve handschrift van mijn dochter: « Wie nodig heeft, neemt. Wie heeft, geeft. »
Ik glimlachte. Die dag had ik de band teruggespoeld, ons leven had een nieuwe wending gekregen.
