Toen de huwelijksvoorbereidingen van Chelsea en Peter in volle gang waren, had ze nooit verwacht dat haar dit hartzeer te wachten stond. Thuisgekomen, waar haar leven overhoop ligt, begint Chelsea aan een reis vol liefde, verraad en onverwachte waarheden die haar doen twijfelen aan alles wat ze ooit geloofde.
Ik ben Chelsea, een 28-jarige vrouw die dacht dat ze alles op orde had. Mijn verloofde, Peter, en ik waren al meer dan vier jaar samen en we waren van plan om over drie maanden te trouwen.
Een grijstintenfoto van een dansend stel op een promenade | Bron: Pexels
De voorbereidingen voor de bruiloft waren in volle gang en alles leek perfect. Maar achteraf gezien loerden er altijd schaduwen: vooral zijn moeder, Debbie. Ze heeft me nooit gemogen en ze deed geen moeite om dat te verbergen.
Ik herinner me nog de eerste keer dat Peter me meenam naar het huis van zijn ouders. Debbie bekeek me van top tot teen en draaide zich toen met een gespannen glimlach naar Peter om: « Oh, ze is… aardig. »
Vanaf dat moment was het een voortdurende strijd bergopwaarts. Ze maakte kleine prikjes, zoals toen ik voor ze kookte en zei: « Het is lekker, Chelsea. Niet helemaal zoals Peter het graag heeft, maar wel lekker. »
Een vrouw van middelbare leeftijd met een hand op haar kin | Bron: Midjourney
Peter wuifde het altijd weg en zei: « Ze komt er wel overheen. Geef haar gewoon wat tijd. » Maar vier jaar later wachtte ik nog steeds.
Spoel door naar een dag die begon als elke andere. Ik was enthousiast omdat we eindelijk de locatie voor onze bruiloft hadden gekozen. Ik was van plan om Peter er alles over te vertellen zodra ik thuiskwam van mijn werk. Maar toen ik ons appartement naderde, zakte de moed me in de schoenen. Er stonden koffers voor de deur: MIJN KOFFERS.
Twee grijze koffers naast een bank | Bron: Pexels
« Is dit een grap? » mompelde ik zachtjes. Ik liet mijn tassen vallen en rende naar de deur. Die was niet op slot. Binnen voelde alles griezelig stil aan. Mijn telefoontjes naar Peter gingen rechtstreeks naar de voicemail. De paniek begon toe te slaan. Ik had antwoorden nodig.
Ik hoorde een geluid van boven en volgde het, mijn gedachten raasden van de mogelijkheden. Toen ik onze slaapkamer bereikte, was daar ze: Debbie, die door onze kast snuffelde.
« Debbie, wat is er in godsnaam aan de hand? Waarom liggen mijn spullen buiten? » vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn stem beheerst te houden.
Een geschokte vrouw | Bron: Midjourney
Ze draaide zich naar me om met een zelfvoldane glimlach en zag de telefoon in mijn hand. « Oh, kijk eens wie daar is! Chelsea, lieverd, ik zie dat je Peter probeert te bereiken. Nou, veel succes daarmee, want hij is klaar met je. Hij verhuist zonder jou naar een ander huis en de bruiloft gaat niet door. »
Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten verdween. « Afgelast? Waar heb je het over? Waar is Peter? »
Debbie sloeg haar armen over elkaar en keek triomfantelijk. « Hij wil je niet zien. Je bent hier niet meer welkom. »
Een vrouw van middelbare leeftijd staat met haar armen over elkaar en kijkt triomfantelijk | Bron: Midjourney
« Ik geloof je niet, » zei ik, terwijl ik naar Debbie staarde, die er nog steeds even zelfvoldaan uitzag als altijd.
Mijn hart bonsde toen ik het appartement uit strompelde. Ik moest Peter vinden en antwoorden krijgen. Ik reed naar het huis van zijn ouders, in de hoop tegen beter weten in dat dit allemaal een vreselijk misverstand was.
Toen ik bij het huis aankwam, zag ik Peters auto op de oprit staan. Ik voelde een golf van opluchting. Hij was er tenminste. Ik rende naar de deur en stormde naar binnen zonder te kloppen.
