Die Europese vakantie leek nu een verre droom, vervangen door een enkele missie. Ontdek de waarheid over wat er met mijn dochter is gebeurd en waarom de man die haar in ziekte en gezondheid zijn liefde beloofde, verdween.
Ik had toen geen idee hoe diep dit konijnenhol zou gaan, of hoe duister de antwoorden zouden zijn. Maar toen ik mijn enige dochter zag vechten voor haar leven, werd één ding glashelder. Wie Blake Thompson ook was, wat hij ook verborgen hield, hij koos de verkeerde moeder, die hij negeerde. De antiseptische ziekenhuislucht brandt in mijn longen terwijl ik verstijfd in de deuropening van de neonatale intensive care sta, starend naar het onherkenbare gezicht van mijn dochter.
Ze bracht hier zes dagen door, gebroken, geïntubeerd, vechtend voor haar leven, terwijl ik door de straten van Europa zwierf, onbewust van haar lijden. Het ritmische gezoem van een beademingsapparaat onderbreekt de klinische uitleg van de verpleegkundige. Een botsing met hoge snelheid, een betonnen barrière, door een voorruit geslingerd worden, en Blake, diezelfde nacht met lichte schrammen bevrijd, verdween spoorloos, waardoor Olivia alleen achterbleef om te vechten.
Terwijl ik de koude hand van mijn dochter vasthoud, ontwaakt er iets oerouds en oers in mij. Een moeder wier kind gewond ligt. Een jager wier doelwit zich heeft geopenbaard. Elke piep van de hartslagmeter verscherpt mijn focus. Elk fluitsignaal van de beademing versterkt mijn vastberadenheid. De vragen stapelen zich met de minuut op.
Waar is hij? Waarom heeft hij haar verlaten? Wat kan belangrijker zijn dan waken voor mijn gebroken vrouw? Ik heb het antwoord nog niet. Maar terwijl ik mijn eerste berichtje naar Blake stuur, zweer ik in stilte aan mijn bewusteloze dochter. Ik zal hem vinden. Ik zal de waarheid vinden. En als hij haar vertrouwen heeft beschaamd, moge God hem dan bijstaan.
Na drie uur waken aan Olivia’s bed heeft Blake nog steeds niet op mijn bericht gereageerd. Elke minuut versterkte mijn overtuiging dat er iets vreselijk mis was. Mijn man, die me acht maanden geleden nog in tranen beloofde dat hij voor mijn dochter zou zorgen, zowel ziek als gezond, was onbereikbaar terwijl ze vocht voor haar leven. De arts en Patel, een neurochirurg met een vriendelijke blik en een directe aard, kwamen en gingen en beschreven Olivia’s verwondingen tot in detail.
Traumatisch hersenletsel waarvoor een operatie nodig was om de druk te verlichten, een geperforeerde long, een gescheurde lever, een verbrijzelde breuk in haar rechterdijbeen en meerdere ribfracturen. De lijst met verwondingen maakte me misselijk, maar zijn voorzichtige optimisme over haar herstelkansen gaf me houvast.
Ze is jong en was vóór het ongeluk in uitstekende gezondheid. Hij verzekerde me dat deze factoren haar prognose aanzienlijk verbeterden, hoewel het herstel lang zou duren. Nadat hij weg was, richtte ik mijn aandacht op de stapel documenten die Linda had meegegeven: politieaangiften, medische dossiers en verzekeringsformulieren. De klinische taal kon de angstaanjagende realiteit niet verhullen.
Blake reed 150 km/u in een zone waar 72 km/u was toegestaan. Zijn bloedalcoholgehalte was 0,11 promille, ruim boven de wettelijke limiet. Hij kwam er met lichte snijwonden vanaf, terwijl mijn dochter bijna stierf, en toen verdween hij. Mevrouw Harrison. Linda verscheen in de deuropening. Er is hier een politieagent die graag met u wil spreken.
Hij was de eerste die ter plaatse kwam na het ongeluk van uw dochter. Agent Ramirez was stevig en serieus, met de vermoeide uitdrukking van iemand die al te veel vermijdbare tragedies heeft meegemaakt. Hij legde uit dat ze hadden geprobeerd contact op te nemen met Blake voor meer informatie over het ongeluk. « We hebben reden om aan te nemen, meneer… »
Thompson was mogelijk aan het sms’en ten tijde van het ongeluk, naast de aanwezigheid van alcohol in zijn bloed, zei hij zacht maar vastberaden. « De impacthoek suggereert dat hij de weg enkele seconden voor de botsing niet in de gaten hield. Ik was overmand door woede. Heeft u aangifte gedaan? We verzamelen bewijs voor roekeloos gedrag en mogelijke verkeersovertreding. Zijn verdwijning compliceert deze zaak. » Agent Ramirez aarzelde. « Mevrouw… »
Harrison, heeft u enig idee waar uw schoonzoon zou kunnen zijn? Ik schudde mijn hoofd en zweeg toen. Nog niet, maar ik ben van plan om dat uit te zoeken. Nadat hij weg was, hervatte ik mijn methodische onderzoek. Ik probeerde Blake opnieuw te bellen, maar kreeg meteen mijn voicemail. Ik controleerde de app voor locatiedeling die Olivia had ingesteld voor noodgevallen in de familie.
De locatievoorzieningen van Blakes telefoon waren uitgeschakeld. Toen logde ik in op mijn bankieren-app. Als huwelijkscadeau had ik Olivia en Blake toegevoegd aan een van mijn rekeningen, zodat ze indien nodig toegang hadden tot noodfondsen. Ik bekeek recente transacties, op zoek naar aanwijzingen over Blakes verblijfplaats. Wat ik vond, deed me versteld staan.
De reeks grote betalingen en kosten begon de dag na Olivia’s ongeluk. Hotelkosten in Miami, restaurantrekeningen van meer dan $ 1.000, jachtverhuur, designerboetieks en geldopnames van in totaal meer dan $ 15.000. Terwijl mijn dochter bewusteloos lag, ging haar man winkelen in Miami. Met trillende handen opende ik Instagram en zocht naar Blakes account.
