Geld kon weer verdiend, gespaard en verstandiger beheerd worden. Het ergste was de geleidelijke erosie van respect. De langzame transformatie van gulle schoonvader naar de verwachte geldautomaat. Brians toon was in de loop der jaren veranderd van dankbaar naar veeleisend, van smekend naar veeleisend. Het telefoontje van vandaag maakte alles duidelijk. Geen gesprek over mijn omstandigheden, mijn behoeften, mijn plannen.
Slechts aannames en eisen, verpakt in een dun laagje familieplicht. Vijftien mensen vielen als sprinkhanen mijn heiligdom binnen en verslonden wat ik decennialang had opgebouwd. Mijn handen trommelden op de borstwering en woede welde op in mijn borst. Een langzaam smeulend vuurtje dat ik te lang had onderdrukt.
Emily vroeg me altijd om geduld te hebben met Brian en te onthouden dat mensen liefde anders uiten. Maar Emily was weg. En Brians versie van liefde voelde verdacht veel als mishandeling. Het geluid van automotoren in de verte haalde me uit mijn mijmering. Zwak, maar steeds luider naarmate verschillende voertuigen de kronkelende kustweg naar mijn villa naderden.
Mijn 35 minuten rust verdwenen sneller dan de ochtendmist. Ik keek op mijn horloge. Brian was er precies om 15:15 uur. Door mijn kantoorraam zag ik stofwolken opstijgen van de privéweg die mijn terrein met de hoofdweg verbond. Vier, misschien wel vijf voertuigen reden in konvooi, als een invasiemacht die veroverd gebied naderde. Ik klemde mijn kaken op elkaar toen ik ze zag naderen. Dit was geen familiebezoek.
Het was een belegering. Autodeuren sloegen de een na de ander dicht, de geluiden echoden als geweerschoten tegen de stenen gevel van de villa. Ik liep van mijn kantoorraam naar de hoofdingang en keek vanaf de zijkant toe. De koplampen van vier auto’s weerhielden passagiers ervan mijn cirkelvormige oprit op te rijden.
Brians zwarte SUV leidde het konvooi, gevolgd door twee sedans en een pick-uptruck volgeladen met koelboxen, strandspullen en genoeg bagage voor een reis van een maand. Vijftien mensen. Brian overdreef niet. De voordeur voelde stevig aan in mijn hand terwijl ik de hendel vastgreep en me schrap zette voor wat komen ging.
Door het sierlijke glas zag ik Brian uit zijn SUV stappen als een generaal die veroverd gebied overziet. Designerzonnebrillen, ondanks de schaduwen in de middag, die arrogante houding die ik in de loop der jaren had leren haten. Jessica rolde van de passagiersstoel, haar blonde haar wapperend in de zeewind, en pakte meteen haar telefoon om alles vast te leggen. O mijn god, kijk eens naar deze plek.
Haar stem was duidelijk te horen op de oprit. Het leek wel een resort. Ik opende de deur voordat ze konden aanbellen, in de hoop dat ik een beetje controle kon behouden. Mijn hoop verdween onmiddellijk. « Wat is er, ouwe? Wat vind je van onze verrassing? » Brian duwde me de lobby in zonder op een uitnodiging te wachten, zijn blik speurde al het interieur af alsof hij de inventaris opmaakte. « Jessica, kijk, daar is de hottub waar ik je over vertelde. »
Brian, ik had je aan de telefoon al verteld dat ik nog niet klaar was voor gasten, maar mijn woorden gingen verloren in de chaos terwijl de rest van de groep mijn kamer binnenstroomde. Een man die ik herkende als Mike, Brians kamergenoot op de universiteit, floot zachtjes. Deze jongens verdienen grof geld.
Waarom zouden we dit niet met de familie delen, toch? Ashley, Jessica’s zus, drong zich opzij met twee enorme koffers. « Deze plek is absoluut perfect voor onze vakantie. De kinderen zullen dol zijn op dat zwembad. » Ze gebaarde naar mijn infinity pool, zichtbaar door de achterramen. « Kinderen, ik heb niets over kinderen gehoord aan de telefoon. Doe niet zo dramatisch, Richard. Brian was al in de woonkamer aangekomen. »
Zijn natte sandalen lieten zanderige afdrukken achter op mijn geïmporteerde Italiaanse marmer. Familie helpt familie. Dat heb jij me geleerd, weet je nog? Er kwamen steeds meer mensen. Gezichten die ik niet herkende, vermengden zich met die van Emily’s begrafenis.
Kevin, iemands vriendje, droeg een koelbox vol bier alsof hij op een studentenfeestje aankwam. Twee vrouwen die ik nog nooit eerder had gezien, bespraken al de kamerindeling, alsof ik er niet eens bij stond. « Pardon, » riep ik, nauwelijks hoorbaar door het uitdijende kantoor. « Kan iedereen even binnenkomen? O mijn god, jullie moeten deze keuken zien. » Jessica had de luxe keuken ontdekt waar ik maandenlang aan had gewerkt.
Ze hield haar telefoon omhoog en zond live uit naar haar volgers op sociale media. We logeerden in het fantastische strandhuis van mijn schoonvader. Kijk eens naar dit uitzicht. Schoonvader. Die titel klonk als schuurpapier in mijn oren. Brian noemde me nooit papa, zelfs niet toen Emily nog leefde. Altijd Richard, altijd op afstand. Maar Jessica benadrukte de familieband wanneer het haar uitkwam.
Iemand had mijn geluidsinstallatie gevonden en vulde het huis met luide muziek. Overal lagen sporttassen en koelboxen, in de gang, in rijen tegen mijn smetteloze muren, en ze vulden de ruimte in mijn heiligdom als territoriummarkeringen. Brian, we moeten het hier later over hebben. Oude rot. Nu moeten we iedereen installeren. Hij liep naar de gang die naar de slaapkamer leidde. Een stoet vreemden volgde hem.
