Alleen ter illustratie.
Ze zat stil bij het vuur en sprak alleen toen ik haar naam vroeg. « Anna, » fluisterde ze. Geen achternaam. Alleen Anna.
Ze vertelde me dat ze al weken onderweg was. Geen familie. Geen vrienden. Ze probeerde gewoon een opvangcentrum te vinden waar ze misschien terecht kon.
Ze zei niet waar ze vandaan kwam of waarom ze alleen was, en ik heb niet aangedrongen. Ze zag er kwetsbaar uit, als iemand die veel te lang had geprobeerd zichzelf bij elkaar te houden.
Ik liet haar rusten in de logeerkamer, dankbaar dat ik haar een pauze kon gunnen van de storm – zowel buiten als, zo vermoedde ik, ook binnen.
Later, toen ik haar natte kleren verzamelde om te wassen, vond ik iets in de zak van haar jas, waardoor ik de adem in mijn keel kreeg.
Alleen ter illustratie.
Het was een klein, gouden, hartvormig medaillon – eentje dat ik meteen herkende. Mijn handen trilden toen ik het opende. Er zaten twee kleine foto’s in: een van mij en een van Tom.
Ik had hem dat medaillon gegeven op de ochtend dat hij verdween, het aan een ketting gehangen en hem gedag gekust. Ik heb het nooit meer teruggezien.
Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik terug naar de logeerkamer rende.
Anna zat op het bed met haar knieën tegen zich aan gedrukt.
« Waar heb je dit vandaan? » vroeg ik, terwijl ik het medaillon omhoog hield.
Ze keek langzaam op. Haar lippen trilden. « Het was van mijn vader. »
Mijn borstkas kromp ineen. « De naam van je vader… hoe heette hij ook alweer? »
