Even ter illustratie.
Het was een klein, goudkleurig, hartvormig medaillon – ik herkende het meteen. Mijn handen trilden toen ik het opende. Binnenin zaten twee kleine foto’s: een van mij, de andere van Tom.
Ik gaf hem dat medaillon op de ochtend dat hij verdween, hing het aan een kettinkje en kuste hem vaarwel. Ik heb hem nooit meer gezien.
Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik terugrende naar de logeerkamer.
Anna zat op het bed, met haar knieën tegen elkaar gedrukt.
‘Waar heb je dit vandaan?’ vroeg ik, terwijl ik het medaillon omhoog hield.
Ze keek langzaam op. Haar lippen trilden. “Ze behoorden toe aan mijn vader.”
Mijn borst trok samen. “Je vader heette… hoe heette hij ook alweer?”
Even ter herinnering.
Ze aarzelde. “Tom. Tom Harrison.”
De wereld wankelde. Ik struikelde achteruit, nauwelijks in staat om te blijven staan. “Emily?” wist ik eruit te persen.
Haar ogen vulden zich met tranen. Ze knikte.
Ik zakte in de stoel. De tranen stroomden over mijn wangen; ongeloof maakte plaats voor opluchting. “Ik dacht dat ik je kwijt was. Ik dacht dat je voorgoed weg was.”
Ze fluisterde: “Hij zei dat ik je moest vinden. Hij zei dat hij zich te veel schaamde om terug te komen.”
Ze legde alles uit. Nadat ze vertrokken was, ontmoette Tom iemand anders – iemand die hem een beter leven beloofde.
Maar de relatie werd giftig. Hij besefte te laat dat hij een fout had gemaakt. Hij probeerde het weer goed te maken, maar hij kon niet onder ogen zien wat hij had gedaan.
Uitsluitend ter illustratie.
