Kort daarna benaderde de moeder van de bruid haar schoonvader, haar gezicht een mengeling van bezorgdheid en verwijt. « Waarom heb je ervoor gekozen om het vandaag zo te zeggen? » vroeg ze zachtjes, maar met een intensiteit die haar eigen pijn verraadde. Kijkend naar de vrouw met wie hij tien jaar had gedeeld, antwoordde zijn schoonvader eenvoudig: « Omdat soms de waarheid verteld moet worden, ongeacht het tijdstip. » Hun gesprek werd onderbroken door de terugkeer van de bruid, haar ogen nog steeds vochtig, maar met een hernieuwde vastberadenheid erin.
De bruid liep naar de microfoon en er viel onmiddellijk een stilte. « Ik wil iets zeggen, » begon ze, haar stem helder ondanks haar duidelijke emotie. « Ik heb nooit gewild dat iemand zich vandaag minder gewaardeerd of minder belangrijk zou voelen. » Ze pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden. « Mijn schoonvader is een constante factor in mijn leven geweest, en niets en niemand zal dat veranderen. » Haar woorden verlichtten de gespannen sfeer enigszins, maar velen vroegen zich nog steeds af of ze voldoende zouden zijn om de gespannen banden te herstellen.
Na een moment van respectvolle stilte voegde de bruid eraan toe: « Ik waardeer en ben dankbaar voor alles wat je hebt gedaan, niet alleen voor mij, maar voor onze hele familie. » Ze liep naar haar schoonvader en pakte zijn hand. « Wie me vandaag ook naar het altaar begeleidt, weet dat je een onvervangbare plek in mijn ogen en hart inneemt. » Tranen welden op in de ogen van sommige gasten, ontroerd door de rauwe en oprechte emotie van het tafereel.
