De erfenis waarmee het allemaal begon.
Terwijl Melissa op kosten van onze ouders meerdere keren van studierichting veranderde, werkte ik drie banen om mijn studie aan een openbare universiteit te bekostigen. Zij was “op zoek naar zichzelf”. Ik boekte vooruitgang.
Op de dag dat ik mijn accountantsdiploma ontving, was mijn oma de enige die het kwam vieren. Mijn ouders waren op vakantie in Cabo om de verloving van Melissa te vieren… die natuurlijk een paar maanden later alweer voorbij was.
Mijn grootmoeder daarentegen vergat nooit iets. Elk succes, elke stap. Ze bewaarde mijn visitekaartjes, sprak over mij in haar boekenclub en bleef maar zeggen: “Je bouwt iets solides op, Sarah. Op een dag zul je het begrijpen.”
Ik had nooit gedacht dat hij het over zijn huis had.
Het huis aan Maple Street waar ik al mijn zomers en vakanties doorbracht. Drie slaapkamers, een tuin die het hele jaar door bloeide en herinneringen in elke hoek. Toen ze stierf, dacht ik dat ik mijn enige ware toevluchtsoord kwijt was.
De advocaat las vervolgens het testament voor.
Het huis werd uitsluitend aan mij nagelaten.
Maar ik wist dat dit nog maar het begin was. In mijn familie was alles wat van mij was altijd onderhevig aan collectieve goedkeuring. En die goedkeuring ging altijd naar Melissa.
De telefoongesprekken begonnen vrijwel onmiddellijk.
‘Dat is een enorme verantwoordelijkheid voor één persoon,’ zei moeder, haar stem ineens lieflijk. ‘Misschien kun je het beter delen.’
Toen barstte Melissa in tranen uit: “Ik zeg niet dat je het aan me moet geven… maar het zou eerlijker zijn om het te verkopen en te delen.”
Het nieuws kwam van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat binnen.
“Familie draait om delen.”
“Je zus heeft het harder nodig dan jij.”
“Je oma zou teleurgesteld zijn in je egoïsme.”
Toen kwam het ultimatum van mijn vader:
“Ofwel ga je akkoord met de verkoop en verdeling, ofwel heb je geen familie meer.”
Ik heb een uur lang naar dit bericht gestaard.
En op dat moment ontving ik nog een bericht.
Onbekend nummer.
“Sarah, dit is Marcus Chen. Ik hoorde dat je mogelijk een woning aan Maple Street te koop aanbiedt. Ik heb er veel interesse in.”
Marcus Chen. Mijn voormalige kamergenoot op de universiteit. Nu CEO van een groot technologiebedrijf.
Trouwens, hij is de CEO van mijn zus.
Ze wilden dat ik het huis verkocht. Prima. Maar ze hebben nooit gespecificeerd aan wie.
Drie dagen later werd het contract getekend.
