Ik aarzelde, onzeker over hoeveel ik moest onthullen. Heather en ik waren nooit close geweest, het leeftijdsverschil en de duidelijke favoritisme van onze ouders zorgden voor een kloof tussen ons. Maar ze was niet wreed, alleen egocentrisch, zoals mensen kunnen zijn als ze altijd in het middelpunt van de belangstelling staan.
Ik blijf een paar dagen bij Zoe, zei ik uiteindelijk. Ik heb wat ruimte nodig. Ruimte waarvan? Is er iets gebeurd? We spraken af in een koffiezaakje halverwege onze huizen.
Ik was er nog niet klaar voor om haar alles te vertellen, maar ik moest haar reactie peilen om te zien of ze deel had uitgemaakt van hun gesprekken over mij. Het café was druk, waardoor er zowel omgevingsgeluid was voor privacy als genoeg getuigen om een scène te voorkomen. Heather arriveerde met een gejaagde blik, haar blonde haar, net als onze moeders, in een warrige paardenstaart.
Zij was altijd de knappe, de charmante geweest, terwijl ik de slimme was, een onderscheiding die meer aanvoelde als een troostprijs dan als een compliment. Wat is er aan de hand? vroeg ze zodra ze ging zitten. Mam raakt in paniek.
Ze denkt dat je een soort inzinking hebt. Ik verkoop het huis, zei ik botweg, terwijl ik haar gezicht aandachtig bekeek. Haar ogen werden groot.
Wat? Waarom? Je bent dol op dat huis. Ik ga naar Denver verhuizen. Ik ben al begonnen met het proces.
Denver? Maar hoe zit het met mama en papa? Waar moeten ze heen? Daar was het, haar eerste gedachte was aan onze ouders, niet aan mij. Maar er klonk oprechte verwarring in haar uitdrukking, geen berekening. Ze komen er wel uit, zei ik, terwijl ik mijn stem bestudeerde.
Ze zijn volwassen, maar ze kunnen zich momenteel geen eigen huis veroorloven. Papa zoekt nog steeds werk en mama heeft nooit een echte baan gehad. Ik weet het, antwoordde ik, niet in staat de scherpe toon in mijn stem te houden.
Ik heb ze drie jaar lang volledig ondersteund, de hypotheek, nutsvoorzieningen, boodschappen, alles betaald. Wist je dat? Ze had de gratie om er ongemakkelijk uit te zien. Ik wist dat je ze hielp.
Helpen impliceert dat ze iets bijdragen. Dat doen ze niet. Heather frunnikte aan haar koffiekopje.
Kijk, ik zou helpen als ik kon, maar met drie kinderen en Keiths bedrijf dat net begint… Ik vraag je niet om hulp, onderbrak ik hem. Ik vertel je wat er gebeurt.
Ik verkoop mijn huis en verhuis. Vanwege mama en papa? Hebben ze iets gedaan? Even overwoog ik haar alles te vertellen. Het afgeluisterde gesprek, de jaren van afwijzing en gebrek aan respect.
Maar toen ik naar haar bezorgde gezicht keek, besefte ik dat ze het echt niet wist. Ze was afgeschermd van de duistere kant van onze ouders, beschermd door hun onvoorwaardelijke liefde en goedkeuring. « Ik heb verandering nodig, » zei ik in plaats daarvan.
Het huis zal snel verkocht zijn. Ze zullen een eigen plek moeten vinden. Ze zouden tijdelijk bij ons kunnen verblijven, bood ze aan, zij het zonder veel enthousiasme.
De logeerkamer is klein, maar dat is tussen jou en hen. Ik stond op en gaf daarmee het einde van ons gesprek aan. Ik wilde je het gewoon rechtstreeks van mij laten weten.
