Ik heb me er nooit over afgevraagd. Omdat het normaal voor je was. Waarom zou je het in twijfel trekken? We stonden even stil, het gewicht van de gedeelde geschiedenis tussen ons.
Blijven we contact? vroeg ze uiteindelijk. Na je verhuizing? Graag, zei ik eerlijk. Jij en de kinderen.
We kunnen videochatten, een nieuwe relatie opbouwen zonder dat zij ertussen zitten.’ Ze glimlachte aarzelend. ‘Dat zou ik ook wel willen.’
Samen liepen we nog een laatste keer door het huis, deden de deuren op slot en de jaloezieën dicht. Bij de hoofdingang gaf ik haar de reservesleutel die ik voor de kopers had bewaard. ‘Zorg goed voor jezelf in Denver,’ zei ze, terwijl ze me ongemakkelijk omhelsde.
We waren nooit fysiek aanhankelijke broers en zussen geweest. Zorg goed voor jezelf met hen, antwoordde ik. Laat ze jou niet aandoen wat ze mij aandeden…
Zoe zat in haar auto te wachten toen ik uitstapte, klaar voor onze tweedaagse roadtrip naar Denver. We hadden het gepland als een avontuur, een zuiverende reis van mijn oude leven naar het nieuwe. Klaar? vroeg ze terwijl ik op de passagiersstoel ging zitten.
Meer dan je denkt. Terwijl Chicago in de achteruitkijkspiegel verdween, begon de spanning die ik jarenlang met me meedroeg te verdwijnen. We staken staatsgrenzen over, zongen mee met afspeellijsten, stopten bij bijzondere attracties langs de weg en praatten over van alles en nog wat.
Met elke kilometer voelde ik me lichter en meer mezelf. Denver verwelkomde ons met een adembenemend uitzicht op de bergen en een strakblauwe lucht. Mijn nieuwe appartement was alles wat Melissa had beloofd.
Modern, ruim, met kamerhoge ramen die uitkijken op de Rocky Mountains in de verte. De meubels die ik had bewaard, pasten perfect, en wat ontbrak kon mettertijd worden vervangen. Deze plek is prachtig, verklaarde Zoe toen we die eerste avond een fles champagne ontkurkten.
Op een nieuw begin. Op vrijheid, antwoordde ik, terwijl ik mijn glas tegen het hare klonk. Zoe bleef een week om me te helpen wennen voordat ze terugvloog naar Chicago.
Haar vertrek was bitterzoet, mijn enige connectie met mijn oude leven keerde terug, maar ik was niet lang alleen. Mijn nieuwe functie bij Westbrook Financial begon de volgende maandag. Het team heette me hartelijk welkom en het werk zelf was boeiend, vergelijkbaar genoeg met mijn vorige functie om mijn expertise te benutten, maar ook anders genoeg om nieuwe uitdagingen te bieden.
Mijn baas, Monica Evans, had een managementstijl die resultaten belangrijker vond dan FaceTime, een verfrissende verandering ten opzichte van de meer traditionele bankcultuur in Chicago. Na een maand in mijn nieuwe leven had ik al routines ontwikkeld: ochtendloopjes in een nabijgelegen park, weekendwandelingen in de heuvels, avonden lezend of mijn nieuwe stad verkennend. Mijn appartement begon vorm te krijgen en werd een ware weerspiegeling van mijn smaak, zonder rekening te houden met de voorkeuren van anderen.
Het telefoontje van Heather kwam op een zondagmiddag. ‘Huis Denver’, vroeg ze na wat beleefdheden. ‘Het is geweldig’, antwoordde ik eerlijk.
Hoe gaat het daar? Haar aarzeling vertelde me alles voordat ze sprak. Uitdagend. Papa en mama zijn er nog.
Ze hebben een paar appartementen bekeken, maar vinden steeds redenen waarom ze niet werken. Laat me raden: te klein, te duur, in de verkeerde buurt? Precies. Ze zuchtte.
En ze dragen niet bij aan de huishoudelijke uitgaven. Keith raakt gefrustreerd. Ze hebben mij hetzelfde aangedaan.
Ik herinnerde haar er zachtjes aan. Het is een patroon. Ik weet het.
