De deuren waren gesloten. De verpleegsters bewogen zich geluidloos, hun routines vervaagden. Ik was alleen met mijn gedachten, me de pijn van het verraad van mijn familie herinnerend. Ik was altijd een buitenstaander geweest in hun ogen, overschaduwd door de charme van mijn zus.
Hun afwezigheid deed me nu meer pijn dan ooit. Ik vroeg me af of ze überhaupt wisten dat ik niet sliep, of dat het hen gewoon niets kon schelen. Op een ochtend verscheen mijn zus onverwachts. Ze stond aan de rand van mijn bed, met haar armen over elkaar, een grijns op haar gezicht, nog steeds vastklampend aan het leven. Ze zei met een scherpe, koude stem: « Je houdt iedereen tegen. »
De pijn in mijn been laaide op toen ik probeerde te bewegen en haar aanstaarde. « Waarom ben je hier? » vroeg ik, mijn keel dichtgeknepen. Ze kwam dichterbij, haar ogen glansden. « Ik zorg er alleen maar voor dat je uit mijn buurt blijft, » zei ze, rechtte zich op en liep weg, haar voetstappen echoënd. Haar woorden waren niet alleen maar wreed. Ze grepen me vast, alsof ze een geheim verborgen hield.
Ik klemde me stevig vast aan de lakens, woede welde in me op. Ze bespotte me niet zomaar. Ze smeedde een plannetje. Aan het eind van de week glipte mijn beste vriendin de kamer binnen, haar gezicht vertrokken van bezorgdheid. Ze omhelsde me zachtjes, voorzichtig mijn wonden niet aanrakend, en ging naast me zitten. « Ik heb ervoor gevochten om je te zien, » zei ze zachtjes. « Het ziekenhuis heeft me tot nu toe weggehouden. »
Ik voelde een golf van opluchting, haar aanwezigheid, een reddingslijn op deze eenzame plek. En toen gooide ze een bom. « Je zus was aan het praten op haar werk, » zei ze, terwijl ze haar ogen samenkneep. « Ze vertelt iedereen dat ze je contract van 10 miljoen dollar overneemt, alsof het van haar is. » Mijn maag kromp ineen. Mijn algoritme, het algoritme dat ik helemaal opnieuw had opgebouwd, was door haar overgenomen.
Ze zegt dat zij dit allemaal heeft veroorzaakt, » voegde mijn beste vriendin eraan toe, met walging in haar stem. Dat besef kwam hard aan. Mijn zus was niet zomaar aan het opscheppen. Ze probeerde mijn erfenis te stelen. Die avond pakte ik mijn telefoon en vertrok mijn gezicht van angst terwijl mijn vingers het scherm vastpakten. Ik moest mijn saldo checken, in de hoop dat ik mijn ziekenhuisrekeningen kon betalen en weer wat controle kon krijgen.
De app startte en er verscheen een rood alarm. Mijn rekening was geblokkeerd. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik belde de bank en de trillende stem van de consultant bezorgde me rillingen. « Een gerechtelijk bevel heeft je tegoeden geblokkeerd, » zei ze. « Het wijst op zorgen over je vermogen om ermee om te gaan. Vermogen. Ik ben net ontwaakt uit een coma en vecht om te overleven. Iemand probeerde me af te schilderen als incompetent. »
Het bezoek van mijn zus, haar arrogante zelfvertrouwen en haar opschepperige houding op het werk vielen eindelijk op hun plaats. Alles begon te kloppen. Dit was niet zomaar een verlating. Een week later kwam een vreemde mijn ziekenhuiskamer binnen. Hij stelde zich voor als mijn advocaat, een dertiger met scherpe ogen en een kalme stem. Hij droeg een dikke aktetas en zijn uitdrukking was ernstig toen hij naast mijn bed ging zitten.
« Ik ben hier vanwege je contract, » zei hij, terwijl hij een stapel papieren naar me toe schoof. « Mijn hart bonsde toen ik de documenten scande. Het waren juridische documenten, gestempeld en officieel, die mijn onvermogen om mijn eigen zaken te regelen bevestigden. Mijn handtekening stond onderaan, maar ik heb hem nooit ondertekend. Het waren documenten met betrekking tot de overdracht van je contract van 10 miljoen dollar, » zei hij op een kalme maar grimmige toon.
Iemand probeert me alles af te pakken. Ik klemde de papieren vast en mijn hoofd tolde. De glimlach van mijn zus van het ziekenhuisbezoek flitste door mijn hoofd. Haar naam was overal. Ik vroeg mijn advocaat hoe hij me had gevonden. Hij legde uit dat een collega bij het bedrijf, die zich zorgen maakte over mijn afwezigheid, hem had ingehuurd om onderzoek te doen.
Het gerechtelijk bevel om je bankrekening te blokkeren was nog maar het begin, zei hij, terwijl hij naar een andere pagina bladerde. « Deze documenten verklaren dat je arbeidsongeschikt bent op basis van je medisch dossier. » Ik staarde hem ongelovig aan, en toen, vol afgrijzen, begon ik te vrezen voor mijn medisch dossier. Ik had al een week niet geslapen en iemand was mijn geschiedenis al aan het kopiëren.
Mijn advocaat boog zich voorover, zijn stem zacht. « We moeten verder onderzoek doen. Dit lijkt opzettelijk. » Ik knikte en voelde mijn woede opkomen. « Mijn zus heeft niet zomaar mijn contract gestolen. Ze probeerde mijn gegevens, mijn identiteit, te wissen. » Die middag kwam de arts bij me langs. Ze had haar 40 seconden durende periode, haar uitdrukking vriendelijk maar vastberaden. Ze stelde zich voor als degene die mijn behandeling had begeleid.
« Ik heb iets verontrustends gevonden, » zei ze, terwijl ze mijn dossier op haar tablet doornam. « Uw medisch dossier is gewijzigd nadat u was opgenomen. Het benam me de adem. » Ze wees naar vermeldingen die wezen op langdurige anesthesie en overdreven neurologische problemen, die geen van allen strookten met mijn herstel. Iemand had ze toegevoegd om het te laten lijken alsof je nooit meer wakker zou worden. Ze zal zeggen
