Dertien jaar. Zo lang had hij zonder nieuws doorgebracht, zonder een blik, zonder een woord van zijn dochter. Dertien lange jaren van verwondering, soms hoop, vaak proberen te vergeten. En toen, op een ochtend als alle andere, een envelop. Aarzelend, bijna kinderlijk handschrift. « Opa Luc. » Drie woorden die alles zouden veranderen.
Een brute scheiding en een gebroken hart
Hij werkte hard in de bouw, kwam laat thuis, moe, maar trots om voor zijn gezin te zorgen. Hij had het niet zien aankomen.
Op een zwoele zomerdag veranderde alles. Claire kondigde aan dat ze met Julien , haar baas, zou vertrekken en hun dochter mee zou nemen.
Een brute keuze, zonder enige aantrekkingskracht.
« Camille verdient een beter leven « , zei ze als een klap in haar gezicht.
Sinds die dag is er geen nieuws meer geweest. Brieven bleven onbeantwoord. Er viel een stilte, zwaar en drukkend.
Een langzame afdaling en een moeilijke reconstructie
Luc stortte in. Verdriet, eenzaamheid, schuldgevoel… alles kwam samen. Hij verloor zijn baan, zijn huis. Ook zijn hart begaf het.
Maar uiteindelijk stond hij weer op. Langzaam en moedig bouwde hij zijn leven weer op, steen voor steen.
Hij startte zijn eigen kleine ambachtelijke bedrijfje en hield zijn hoofd boven water. Hij is nooit hertrouwd, zijn hart was te zeer gehecht aan de liefde die hij verloren had.
Maar diep van binnen bleef er één pijn: de afwezigheid van Camille.
De schok van een onverwachte brief
