« Het is haar waarheid, » zei hij. « Je kunt het lezen. Of niet. Maar ik heb al gezegd wat ik te zeggen had. »
Verlossing zonder naam.
In de weken die volgden, probeerde ik contact met haar te krijgen. Ik schreef berichten. Ik wachtte buiten de galerie.
Op een dag stemde hij toe om af te spreken.
« Je bent me niets verschuldigd, » zei hij vriendelijk. « En ik heb geen dikke…
haar. Omdat degene die ik had… besloot mij niet meer nodig te hebben. »
Hij had gelijk.
Ik gaf hem mijn spaarboekje. Alles wat ik had.
« Ik had ooit van plan dit aan iemand anders over te laten, » gaf ik toe. « Maar dat is nu verleden tijd. Ik ben hier niet om een titel op te eisen. Ik ben hier alleen maar om erbij te staan. Stil. Als u me toestaat. »
Hij stemde toe, maar niet vanwege het geld.
Maar diep van binnen droeg ik nog steeds de herinnering aan mijn moeder met me mee, die geloofde dat ik tot liefde in staat was.
Eén woord dat alles veranderde
Elk jaar op de sterfdag van Meera ga ik naar de tempel.
Ik kniel voor haar foto en fluister: « Het spijt me. Ik heb je teleurgesteld. Maar ik probeer het nu. Ik zal het altijd proberen. »
Toen Arjun 22 werd, werd hij uitgenodigd voor een internationale kunsttentoonstelling. Hij plaatste een foto op zijn profiel met de volgende zin:
« Voor jou, mam. Ik heb het gedaan. »
En hieronder kreeg ik voor het eerst in tien jaar een berichtje.
“Als je tijd hebt… de tentoonstelling opent deze zaterdag.”
Het eindigde met één woord.
« Dit ».
Dat simpele woord wiste het verleden niet uit. Maar het opende deuren waarvan ik dacht dat ze voorgoed gesloten waren.
Laatste reflectie: Sommige wonden helen niet, maar ze kunnen wel getransformeerd worden
Vroeger dacht ik dat spijt zinloos was: het verleden was voorbij en we moesten gewoon verder.
Ik geloof er niet meer in.
Sommige fouten kunnen niet ongedaan worden gemaakt. Maar ze kunnen wel worden toegegeven. En als dat gebeurt, kan er iets bijzonders gebeuren – misschien geen genezing, maar transformatie.
Je hoeft niet perfect te zijn om vergeven te worden.
Het enige wat je nodig hebt is de moed om de waarheid onder ogen te zien, en de nederigheid om die te dragen.
Als je dit leest en aan iemand denkt die je pijn hebt gedaan, neem dan contact met hem of haar op.
Wacht niet tien jaar.
Want liefde, als ze echt is, zal altijd terugkeren, ook al komt ze stilletjes. In één woord:
« Dit ».
