De dag dat ik hoorde dat mijn ex-man ging hertrouwen, voelde ik een steek in mijn maag. Het was drie jaar geleden dat we gescheiden waren, maar de wond voelde nog steeds rauw aan, alsof de tijd hem nauwelijks had genezen.
Ik zei tegen mezelf dat ik verder was gegaan, dat ik nu sterker was, dat het me niet meer kon schelen. Maar toen ik hoorde met wie hij ging trouwen, kwam er een storm van emoties in me op. Vrienden fluisterden het nieuws zachtjes:
« Hij trouwt met een vrouw in een rolstoel. Kun je het geloven? Arme stakker. »
De woorden maakten iets duisters in me los. In plaats van medeleven voelde ik een verwrongen gevoel van trots. Ik dacht: « Dus dit is waar zijn keuzes hem naartoe hebben geleid? Hij heeft me verlaten om uiteindelijk iemand te vinden die niet eens naast hem kan lopen. »
Die egoïstische gedachte wakkerde een vuur in me aan. Ik was vastbesloten om naar de bruiloft te gaan, niet om het te vieren, maar om te pronken. Om meer te stralen. Om te bewijzen dat ik de vrouw was die hij nooit had mogen laten gaan.
Voorbereiden om gezien te worden
Die avond stond ik uren voor de spiegel. Ik wilde onvergetelijk zijn.
Ik schoof in een karmozijnrode jurk die als een tweede huid om me heen zat. Mijn haar, zorgvuldig gekruld, viel in perfecte golven. Mijn make-up was onberispelijk, elk detail was erop gericht om te schitteren.
In gedachten oefende ik het moment: ik liep de trouwzaal binnen, terwijl iedereen omkeek, er gefluisterd werd en er vergelijkingen werden getrokken. Ik zou stralend, krachtig en onaantastbaar zijn. En zij – gekluisterd aan haar rolstoel – zou verbleken in mijn schaduw.
Het was wreed. Het was ijdel. Maar op dat moment voelde het als gerechtigheid.
De grote ingang
