Op de dag van de bruiloft trok ik mijn duurste designerjurk aan en stapte in mijn glimmende auto. Zodra ik de feestzaal binnenliep, voelde ik de blikken op me gericht. Mijn kin ging omhoog. Ik voelde me triomfantelijk.
En toen… zag ik hem.
De bruidegom die ik nooit verwachtte
De bruidegom stond bij het altaar in een eenvoudig beige pak. Geen designermerk, geen opschepperij. Maar zijn gezicht – zijn glimlach – deed me even stilstaan.
Ik kwam dichterbij, mijn hakken klikten op de vloer. Toen kromp mijn maag ineen.
Het was Emilio.
Herinneringen van een man die ik over het hoofd zag
Emilio was een semester lang mijn kamergenoot op de universiteit geweest, een rustige, bescheiden man met een standvastige uitstraling. Tijdens zijn laatste jaar verloor hij door een vreselijk ongeluk een van zijn benen. Toch heb ik hem nooit horen klagen.
Hij was er altijd als iemand hulp nodig had – boodschappen doen voor een buurman, opblijven om een huiswerkopgave uit te leggen, zonder aarzelen zijn aantekeningen uitlenen. Ik had hem als vanzelfsprekend beschouwd en zijn vriendelijkheid nauwelijks opgemerkt.
Na zijn studie vond hij werk als bouwopzichter. Het salaris was bescheiden, maar elke keer dat ik hem op sociale media zag, lachte hij.
En nu stond hij daar, trots bij het altaar, in evenwicht op één been, Antonio’s hand vasthoudend alsof zij de zeldzaamste schat op aarde was.
Antonio’s vreugde was niet voor mij
