Die avond aten we samen. Hoewel het ongemakkelijk was, voelde ik toch enige opluchting. Voor het slapengaan stak ik wierook aan bij mama’s foto en mompelde:
« Mam, ik ben terug. Wees alsjeblieft niet boos op papa, oké? Het komt wel goed, dus blijf van een afstandje glimlachen. »
Een week later, terwijl ik me voorbereidde om naar Delhi te vertrekken, stond ik bij de deur en zei zachtjes tegen hen beiden:
« Als jullie een huwelijksceremonie houden, zal ik zeker aanwezig zijn. »
Papa omhelsde me stevig, zijn ogen vochtig. Mevrouw Sharma glimlachte hartelijk en bedankte me zachtjes.
Sluiting
Nu besef ik: geen enkel gezin is perfect. Wat telt is vergeving en opnieuw beginnen, als er nog liefde is.
Liefde verdwijnt niet wanneer iemand dit leven verlaat. Ze blijft in de herinnering hangen, meegedragen in hoe we met elkaar omgaan.
Ik heb geleerd dat te omarmen. En bovenal: ik heb eindelijk geleerd hoe ik volwassen moet worden.
