En toen kwam de onthulling die hij verborgen had gehouden: hij was mijn halfbroer. Mijn vader leidde een tweede leven in deze stad, een leven waar ik tot dan toe niets van had geweten.
Nikolas legde uit dat hun moeder ooit een korte relatie met mijn vader had gehad. Hoewel het uit schuldgevoel eindigde, kwam mijn vader vaak terug, niet alleen om hen te zien, maar ook om stilletjes deel te nemen aan Nikolas’ leven.
Mijn vader hield dit deel van zichzelf verborgen voor mij en mijn moeder, en terwijl ik verbijsterd zat te kijken naar het verraad, vertelde Nikolas me hoe intens onze vader over mij sprak. « Hij zei altijd dat jij zijn hart was, » zei hij. Ik wist niet of ik me vereerd of gekwetst moest voelen, of misschien allebei.
Uiteindelijk besloot ik het mijn moeder niet te vertellen. Ik liet haar de versie van hem houden waar ze zo dol op was. Maar ik bleef contact houden met Nikolas. Hij was niet de schuldige.
Het strandhuis, ooit een mysterieuze plek, werd een plek van verbinding. Twee vreemden, broers en zussen, zaten aan de oceaan en deelden verdriet, waarheid en de vreemde band die ontstond doordat ze door dezelfde man waren opgevoed in twee totaal verschillende werelden.
