Ethan kwam naar bed, zag het onaangeroerde glas en fronste.
« Waarom heb je het niet opgedronken? »
Ik keek hem aan en glimlachte flauwtjes.
« Ik heb vannacht geen slaap. »
Hij aarzelde, boog zich toen dichterbij en keek mij onderzoekend aan.
« Je zult je beter voelen als je het drinkt. Vertrouw me. »
Ik ving zijn blik op en zag voor het eerst iets kouds achter zijn zachte uitdrukking schuilgaan.
De volgende ochtend, terwijl hij aan het werk was, controleerde ik de la in de keuken. De fles stond er nog steeds – halfleeg, zonder etiket.
Mijn handen trilden toen ik het in een plastic zak stopte en mijn advocaat belde.
Binnen een week regelde ik in alle stilte een kluis, verplaatste ik mijn geld en veranderde ik de sloten van mijn strandhuis.
Toen, op een avond, vertelde ik Ethan wat de dokter had ontdekt.
Lange tijd sprak hij niet.
Toen zuchtte hij – niet schuldig, niet beschaamd, maar gefrustreerd, als iemand wiens geheime experiment was mislukt.
« Je begrijpt het niet, Lillian, » zei hij zachtjes. « Je piekert te veel, je denkt te veel. Ik wilde je alleen maar helpen ontspannen, om te voorkomen dat je… jezelf veroudert door stress. »
Zijn woorden bezorgden mij kippenvel.
« Door me te verdoven? » snauwde ik. « Door me in een marionet te veranderen? »
