Ik ben Lillian Carter, 59.
Zes jaar geleden trouwde ik opnieuw met een man genaamd Ethan Ross, 28 jaar oud, eenendertig jaar jonger dan ik.
Ethan en ik ontmoetten elkaar tijdens een therapeutische yogales in San Francisco. Ik was net gestopt met lesgeven en kampte met rugpijn en eenzaamheid na het overlijden van mijn eerste man. Ethan was een van de docenten – charmant, zachtaardig, met dat kalme zelfvertrouwen dat elke vrouw haar leeftijd zou doen vergeten.
Terwijl hij glimlachte, leek de wereld langzamer te gaan.
Vanaf het begin waarschuwde iedereen mij:
« Hij is uit op je geld, Lillian. Je bent nog steeds in rouw, je bent kwetsbaar. »
Ik heb immers een fortuin geërfd van mijn overleden man: een herenhuis met vijf verdiepingen in het centrum, twee spaarrekeningen en een strandvilla in Malibu.
Toch heeft Ethan nooit om geld gevraagd. Hij kookte, maakte schoon, masseerde mijn rug en noemde me zijn ‘kleine meisje’.
Elke avond voor het slapengaan gaf hij mij een glas warm water met honing en kamille.
« Drink het allemaal op, lieverd, » fluisterde hij. « Het helpt je slapen. Ik kan niet rusten als jij dat niet doet. »
En dus dronk ik.
Zes jaar lang dacht ik dat ik vrede had gevonden: liefde in zijn puurste, zachtste vorm.
Tot die ene nacht.
Die avond vertelde Ethan mij dat hij laat op zou blijven om een ‘kruidendessert’ te koken voor zijn yogavrienden.
« Ga jij maar eerst slapen, lieverd, » zei hij terwijl hij mijn voorhoofd kuste.
Ik knikte. Toen deed ik het licht uit en deed alsof ik in slaap viel.
Maar diep van binnen, een fluistering van intuïtie, liet ik me niet met rust.
Ik stond stilletjes op, liep op mijn tenen naar de gang en gluurde naar de keuken.
