Vrouw in een ziekenhuisbed | Bron: Midjourney
De volgende dag belde ik Greg, mijn huisbaas. Hij leek niet verbaasd.
Helemaal niet.
Hij mompelde iets over « controleren » en hing snel op. Dat vond ik niet leuk, dus belde ik zelf de stadsinspecteur. En toen leerde ik de ware nachtmerrie kennen.
Het lek zat niet alleen in mijn appartement, maar ook op de parkeerplaats van het gebouw.
Parkeren bij het appartement | Bron: Midjourney
En mijn appartement? Dat was net boven .
Ik inhaleerde kooldioxide dat van onderen naar binnen sijpelde en zat gevangen in het appartement, alsof ik ter dood was veroordeeld.
« Ga je dit regelen? » vroeg ik aan Greg toen ik een paar dagen later bij hem op kantoor was. Ik ging even langs bij Jess, maar haar vriend had geen geduld meer.
Chagrijnige man | Bron: Midjourney
« Ja, Mila, » antwoordde Greg. « Maar ik kan je niet vertellen wanneer. Je moet je spullen pakken en naar een vriend gaan of zoiets. »
Ik trok in bij mijn neef aan de andere kant van de stad terwijl alles werd uitgezocht. De inspecteur nam contact op met mijn buren, maar blijkbaar had mijn appartement de meeste schade opgelopen.
Nu ik veilig ben, kan ik niet stoppen met denken aan wat er gebeurd zou zijn als ik het Jessica niet had verteld. Als ik het allemaal als paranoia had afgedaan.
Maar het ergste is dat ik nog steeds niet weet waarom ik het deed.
Vrouw kijkt uit het raam | Bron: Midjourney
Ik weet nog steeds niet waarom ik dat derde woord schreef.
Onze gastheer wil niet dat ik met u praat, maar het is belangrijk dat we dat wel doen.
Probeerde mijn onderbewustzijn me te waarschuwen? Een deel van mijn hersenen dat om hulp schreeuwde terwijl de rest van mijn lichaam in steeds grotere chaos verzonk?
Of probeerde iemand of iets anders mijn aandacht te trekken?
Ik heb geen antwoord.
Vrouw houdt haar hoofd vast | Bron: Midjourney
Ik was niet van plan om terug te keren naar mijn appartement. Mijn nicht had me gevraagd om permanent bij haar in te trekken. Maar ik moest de rest van mijn spullen verzamelen voordat ik definitief vertrok.
De geur binnen was niet prettig. Hoewel het gas uit stond, voelde ik een beklemmend gevoel op mijn borst zodra ik binnenkwam. Ik propte de rest van mijn kleren in mijn sporttas en stond op het punt te vertrekken toen een stem me tegenhield.
« Ik zou graag. »
Ik draaide me om en zag mijn gastheer, Greg, in de gang staan. Hij was een oudere man met een altijd grimmige uitdrukking op zijn gezicht. Hij leek zijn baan te haten.
Roze sporttas | Bron: Midjourney
“Ga je verhuizen?” vroeg hij.
“Dat wist je,” antwoordde ik.
« Ik wist niet dat je ging verhuizen, Mila, » zei hij.
Lekkage, Greg. Je wist van de lekkage. Je was niet verbaasd toen ik belde. Je wist het . Hoe lang bestaat het al? Hoeveel andere huurders hebben er al geklaagd?
Hij klemde zijn kaken op elkaar.
Chagrijnige man | Bron: Midjourney
« Ik weet niet waar je het over hebt, Mila. »
« Dat klopt, maar hoe zit het met die lege briefjes op de andere deuren? Is dat toeval? »
Heel even, heel even, flitste er iets over zijn gezicht. En toen, net zo snel als het was verschenen, was het weer weg.
« Je moet weggaan, » zei hij botweg. « Ik kwam om te controleren of de inspectie van je appartement goed verliep. »
Vrouw staat in appartement | Bron: Midjourney
Ik stond daar, met bonzend hart, starend naar de gesloten deur. Iets zei me dat ik niet de eerste was die dit meemaakte. En ik zou ook niet de laatste zijn.
Maar ik heb één advies voor je:
Als er vreemde dingen gebeuren, negeer ze dan niet. Want soms is paranoia helemaal geen paranoia. Soms is het een strijd om te overleven.
Vrouw staat bij het raam | Bron: Midjourney
Wat zou jij doen?
