« Sorry voor de rommel, » mompelde ik terwijl hij naar binnen klom, zijn lange gewaad wurmde zich ongemakkelijk in de krappe ruimte. « Ik heb wel ergere dingen gezien, » zei hij grinnikend. « Je zou de lerarenkamer eens moeten zien. » We zaten daar zaterdag een paar minuten zwijgend. De dag drukte zwaar op ons beiden. Ik hield mijn hamburger halverwege vast.
Ik wist niet wat er daarna gebeurde. Harrison stond niet bekend om zijn oppervlakkige praatjes. In vier jaar tijd had ik maar twee keer met hem gesproken. Een keer toen ik spijbelde om een beursaanvraag in te vullen, en een keer toen hij me vertelde dat ik potentieel iets had als ik ooit besloot in mezelf te geloven. Ik zag dat je niet bij de receptie was. Uiteindelijk zei hij: « Ogen recht vooruit gericht. »
Ik nam een hap om even te treuzelen en haalde toen mijn schouders op. Ik had eigenlijk geen zin om te feesten. Hij knikte. Ik begreep het. Mijn eigen afstuderen. Ik bracht het feest door in de bibliotheek, het stilste plekje dat ik kon vinden. Ik keek hem verbaasd aan. Hij zei niets meer. Hij was er gewoon zaterdag bij, en liet de stilte voor wat ze was, en nog wat. Dit paste niet bij het beeld dat ik ooit van directeur Harrison had geschetst, een man die perfecte toespraken hield en door de gangen liep alsof hij uit steen gehouwen was.
Hem hier in mijn rommelige auto een grapje zien maken voelde onwerkelijk. Waarom? vroeg ik oprecht nieuwsgierig. Hij gaf een flauwe smekende kreet. Mijn ouders waren midden in een luidruchtige, publieke ruzie over bij wie ik na de ceremonie zou gaan wonen. Dat haalde de glans van het trotse familiemoment wel een beetje weg. Hij bleef even staan en keek door de voorruit.
Ze zijn dan al drie jaar gescheiden, maar de dag van de diploma-uitreiking… Blijkbaar het perfecte moment om oude wonden te luchten. Dat is balen, zei ik, niet wetend wat ik anders moest doen. Dat deed het wel, beaamde hij eenvoudig, maar ik besefte dat die dag niet echt om hen draaide. Ik spotte. Tja, nou ja, vandaag draait het voor mij niet echt om iemand. Geen publiek, geen probleem, toch? Harrison draaide zich naar me om, zijn blik nu vaster.
Ik heb je studieresultaten gezien, Ethan. Ik weet hoeveel uren je hebt gewerkt, magazijndiensten tot laat in de avond. Een gemiddelde van 38 is niet alleen bewonderenswaardig opmerkelijk. Ik schoof heen en weer op mijn stoel, ongemakkelijk door de lof. Ik haatte het als mensen probeerden mijn leven te veranderen in een soort inspirerend verhaal. Ze wisten niet wat het hen had gekost. De late nachten, de uitputting, in slaap vallen in de bibliotheek omdat het de enige rustige plek was.
Ik kon wel uitrusten door te proberen wakker te blijven in de les na tot 2 uur ‘s nachts ziek te zijn gewerkt, mompelde ik. Veel kinderen hebben het erger. Misschien, zei hij, maar dat maakt wat je hebt gedaan niet minder bijzonder. Hij zal de stilte even laten rusten voordat hij verdergaat. Toen ik je naam op de afstudeerlijst zag staan, heb ik vandaag goed op je gelet.
Ik knipperde met mijn ogen. Ik was geen validictorian. Ik was geen klassenpresident. Ik was niet iemand voor wie een schooldirecteur extra op zou vallen, want vier jaar geleden, zei hij met gedempte stem, belde je decaan van de middelbare school me op en zei dat ze er niet zeker van was dat je je eindexamen zou halen, te veel afwezigheid, een thuissituatie die uit elkaar viel.
Statistisch gezien waren de kansen niet in je voordeel. Ik herinnerde me die versie van meth die tussen banken heen en weer huppelde, die bij elke klop op de deur terugdeinsde en bijna in de achtergrond verdween. Ja, nou ja, zei ik zachtjes. Wrok is een behoorlijk goede motivator. Harrison grinnikte. Inderdaad, maar wrok brengt je niet ver.
De rest vergt lef, moed en iets bijzonders. Het lawaai uit de sportschool was weggestorven. Ik had al minutenlang mijn eten niet aangeraakt, weet je, zei hij, zijn toon nu zachter. We hebben zoveel tijd besteed aan rouw. Wie is er niet? We vergeten wie er wel was. Ik fronste. Niets ten nadele van je, maar ik ben er behoorlijk alleen voor geweest. Jij ook? vroeg hij, terwijl hij een wenkbrauw optrok.
Mevrouw, we zijn elke dinsdag laat gebleven om te helpen met wiskunde. Coach Phillips laat je op school douchen als het water in je appartement is afgesloten. Het personeel van de kantine zorgde er altijd voor dat je extra eten op je dienblad had staan en iemand die me veelbetekenend aankeek, liet je een week lang in de lerarenkamer slapen terwijl je nergens anders was. Hij kroop in mijn nek.
Ik kende niemand behalve mevrouw Coleman die daarvan op de hoogte was. Ze had me de sleutel gegeven en gezegd dat ik voor zes uur weg moest zijn. Ik dacht dat het ons geheim was. Je was niet onzichtbaar, Ethan. Hij zei: « Je had gewoon niet het traditionele ondersteuningssysteem, maar dat betekent niet dat je alleen was. » « Ik heb niet gereageerd. Ik wist niet hoe.
‘Ik heb iets voor je,’ zei hij, terwijl hij in zijn gewaad greep. Hij gaf me een envelop. Deze was bedoeld voor de receptie, maar nu we er toch zijn, zat er een kaart in die van rand tot rand vol stond met berichten van docenten en personeel. Gefeliciteerd, Ethan. We zijn trots op je. Je gaat fantastische dingen doen. Aan de kaart zat een paperclip bevestigd met een cheque die groot genoeg was om mijn eerste semester aan de community college te bekostigen.
« We weten dat je een gedeeltelijke beurs hebt gekregen, » zei Harrison. « Dit is om de kloof te dichten. Het is niet veel, maar het is alles, » zei ik, mijn stem brak voordat ik hem kon stoppen. « Ik schraapte mijn keel. Ik bedoel, dank je wel. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Je hoeft niets te zeggen, » antwoordde hij. « Ga gewoon door. Zorg dat het telt.
Hij keek op zijn horloge. De receptie is bijna voorbij. Ik moet terug. Hij reikte naar de deur en bleef even staan. Weet je, zei hij, terwijl hij me aankeek. We worden meer gevormd door de mensen die komen opdagen dan door degenen die niet komen. Zijn ogen uit de mijne, en soms moeten we mensen gewoon de kans geven. Hij stapte naar buiten, trok zijn gewaad recht en boog zich weer voorover voordat hij de deur sloot.
Een paar van ons gaan over een uur naar Donovan’s Beastro. Een bescheiden personeelsbezetting. Niets formeels. Als je mee wilt, denk ik dat veel mensen je daar graag zouden zien. Toen liep hij terug naar school, terug naar het feest. Ik zat zaterdag nog lang in de auto nadat hij was vertrokken, met de kaart in mijn hand, starend naar de rekening, en de fastfood vergeten naast me.
