De zon scheen fel. De lucht rook naar een nieuw begin. Op hetzelfde bankje waar het allemaal begon, zaten ze samen – vader, zoons en oma – naar de kinderen te kijken die bij de vijver speelden.
« Heb je ooit aan die dag gedacht? » vroeg Eli zachtjes.
Noah glimlachte. « Elke keer als het regent. »
Eli lachte zachtjes. « Het is verbazingwekkend hoe iets zo verschrikkelijks kan veranderen in iets zo moois. »
Noah schudde zijn hoofd. « Dat is het nou eenmaal met stormen, » zei hij. « Ze verwoesten niet alleen, ze ontsnappen aan iedereen die bereid is in de regen te staan. »
De wind ritselde door de bomen. Ergens op het randje van het ontdekken van gelach. En terwijl de zon onder de horizon zakte, was de familie Whitaker-Thompson in een vredige stilte – het bewijs dat één daad van vriendelijkheid een leven lang kan duren.