Ik herhaalde mijn harde woorden keer op keer, terwijl ik het gewicht van wat ik had gedaan voelde. Bij zonsopgang ging ik naar Lynn. Mijn stem trilde toen ik haar vertelde hoezeer het me speet, dat zij en de kinderen nog steeds in huis hoorden – niet uit plichtsbesef, maar omdat ze familie waren.
Haar ogen vulden zich met tranen toen ze mijn excuses aanvaardde. Toen de kinderen weer in mijn armen renden, vulde het lachen opnieuw de kamers die zo leeg hadden aangevoeld. Op dat moment begreep ik dat verdriet isoleert, maar liefde weer verbindt.
Mijn zoon is er misschien niet meer, maar zijn geest leeft voort in de warmte die we samen hebben opgebouwd. Door Lynn en de kinderen dichtbij te houden, eer ik niet alleen zijn nagedachtenis, maar houd ik ook zijn liefde levend in het huis dat we delen.
