De lucht rook naar regen, asfalt en een nieuw begin.
Ik dacht aan alles wat ik had meegemaakt: de beschuldigingen, de affaire, de vernedering, de advocaten, de stille ochtenden die aanvoelden als een straf totdat ze dat niet meer waren.
Ik herinner me het moment aan de tafel van Leonard en Diane, toen alles openbarstte en ik eindelijk de waarheid zag aan het licht komen.
En ik dacht na over de vrouw die ik daardoor geworden was.
Het is geen last.
Het is geen ballast.
Dit is niet iemand voor wie je je hoeft te verontschuldigen.
Alleen Clara.
Een vrouw die voor zichzelf opkwam zonder haar stem te verheffen.
Een vrouw die stopte met optreden voor haar familie, voor wie waarde werd afgemeten aan dollars.
Een vrouw die begreep dat weggaan geen mislukking betekent.
Dit is bevrijding.
Ik leunde achterover in de stoel, sloot mijn ogen en liet de warme nachtlucht me omhullen.
Ooit zal ik weer liefhebben.
Op een dag zal ik iemand binnenlaten.
Maar het zal op mijn voorwaarden zijn, met iemand die mijn standpunt accepteert.
Niet iemand die eist dat ik een leven ga leiden dat gevormd wordt door zijn onzekerheden.
Neem voorlopig even de tijd om diep adem te halen.
Genoeg om opnieuw op te bouwen.
Genoeg om te weten dat mijn verhaal niet aan die tafel eindigde.
