Ik huilde die nacht stilletjes. Wie zou er nou keer op keer bloed doneren om een kind te helpen dat niet eens van hem is? Mijn vader deed het. Niemand wist het ooit, behalve wij tweeën.
Toen ik werd toegelaten tot een prestigieuze universiteit in Manilla, huilde hij bijna toen hij me omhelsde. « Je bent sterk, jongen, » zei hij. « Studeer hard. Ik kan je niet eeuwig helpen, maar je moet uit dit leven stappen. »
Tijdens mijn studie nam ik parttime baantjes aan – bijles geven, bedienen, alles wat ik maar kon vinden. Toch stuurde hij me elke maand een paar honderd peso. Ik zei dat hij dat niet moest doen, maar hij hield vol: « Het is mijn geld, en jij hebt er recht op. »
Na mijn afstuderen verdiende mijn eerste baan ₱15.000. Ik stuurde hem meteen ₱5.000, maar hij stuurde het terug. « Bewaar het, » zei hij. « Je hebt het later nodig. Ik ben oud, ik heb niet veel nodig. »
Jaren verstreken. Ik werd directeur en verdiende ₱100.000 per maand. Ik bood aan om hem bij me te laten wonen, maar hij weigerde. Hij zei dat hij de voorkeur gaf aan zijn rustige, eenvoudige leven. Wetende hoe koppig hij was, drong ik niet aan.
