Emily sloeg haar armen over elkaar.
« Helemaal waar. Toen we zeiden dat het huis kocht, was je kredietwaardigheid geruïneerd door mislukte investeringen. De bank je geld te lenen, dus heb ik mijn erfenis gebruikt. Ik ben de enige wettelijke eigenaar. Deze villa is van mij, Richard. Niet van jou. »
Michaels, mijn oude wereld opent zich met woorden, maar het blijkt een triomfantelijk moment te zijn.
“Dus papa bezit helemaal niets?”
« Dat klopt, » zei Emily.
Vanessa’s glimlach veranderde. « Richard… ik weet niet wat hij was. »
Richard Sloeg de kaart dicht en zijn gezicht werd rood. “Ik kan je vertellen wat je moet doen!”
“Ik heb je neet voor de gek gehouden”, aldus Emily.
« Je hebt er nooit naar gevraagd. Je was te trots, te arrogant om te zien wie dit gezin echt bij elkaar gehouden. Ik betaalde de rekeningen, beheerde de financiën, gewonnen voor Michaels toekomst – en jij maakte me. »
« Al die jaren heb je haar als niets beïnvloed, terwijl ze ons alles gaf. En nu slaap je haar hierheen? » Hij keek Vanessa boos aan.
Emily duwde de aktetas naar Richard teen. « Onthoud dus: ik ben slechts een gast in mijn villa. En onbeschofte gasten zijn niet welkom. »
Richard Hield op met opscheppen, angst flitste in zijn ogen. Vanessa, ze weet niet wat ze moet doen, ze zegt: « Ik weet dat we hier zijn, » en dan weet je niet wat je moet doen.
Richard hoeft je documenten niet te documenteren, maar ze zijn kapot. Je hebt Emily al bij de hand genomen – je kunt en zult je er niet door laten intimideren, maar je kunt verder.
« Je moet inpakken, » zei ze.
Hij knikt. « Je gooit me eruit? Na alles wat ik je heb geboden? »
Michaël Snoof. « Zolang wat? Stress? Leugens? Verraad? Mam heeft dit huis gebouwd. Je hebt het bijna verwoest. »
Diep van binnen wist hij dat zijn zoon gelijk had.
Emily’s stam werd zachter, maar vastberaden. « Ik heb je kans na kans gegeven. Ik heb je humeur, je tekort, je zaken getolereerd. Maar nog een vrouw in huis halen en haar vertellen dat ik het niet verdien? Het houdt vandaag op. Ik laat me niet meer beledigen. »
Richards gemopper verdween. “Waar moet ik heen?” vroeg hij zachtjes.
‘Dat is geen van mijn problemen,’ zei Emily. « Jij hebt je eigen keuzes gemaakt. Leef er nu maar mee. »
« Als het je ook maar iets kan verdwijnen, ga dan rustig weg. Anders lossen we dit op via de rechter op. »
Richard stapte hen een hele tijd aan – naar zijn vrouw, die de waarheid had onthuld, en naar zijn zoon, die niet langer bang voor hem was. Toen fluisterde hij: “Goed.”
En later zie je de automatische werking. Als Emily de storm raakt, is het helemaal in de war.
Michael omhelsde haar stevig. “Ik ben trots op je, mam.”
Tranen las op en haar ogen, maar dit keer niet van verdriet. Van opluchting. Je hebt het potje al in je mond gelaten en je kunt het in realtime zien.
Als we je zien, zie je Emily en wordt er met je gesproken. Houd er rekening mee dat het licht niet verandert op Richards schaduw. Ook Michael bloeide op, zijn cijfers verbeterden en hij kon weer lachen.
Voor Emily werd de villa meer dan alleen een huis. Het was een symbool van veerkracht, het bewijs dat ze weer eind kon mannen, zelfs na jaren van afwijzing. Richards zal zien hoe lang hij al gestorven is, maar hij krijgt te maken met alle kruideniers: vrijheid.
