Eric eiste een onmiddellijk gesprek met Walters advocaat. Ik stemde toe. Jonathan Pierce, zijn jarenlange adviseur, ontving ons in zijn luxueuze kantoor.
Eric stormde woedend weg. “Waar is mijn geld?!”
Jonathan zette zijn bril af. “Eric, ga zitten.”
“Totdat je me uitlegt waarom ik geen toegang heb tot de erfenis!”
Jonathan zuchtte. “Omdat er geen erfenis is.”
Eric knipperde met zijn ogen. “Wat? Ik heb de Graaf gezien!”
“Het resterende bedrag is eigenlijk 200 miljoen dollar,” legde Jonathan uit, “maar elke dollar dient als onderpand voor een banklening. Walter investeerde dat bedrag in zijn laatste project: een energiebedrijf. Dat project is mislukt. De bank is van plan beslag te leggen op het onderpand.”
Erics gezicht verloor alle kleur.
“En hoe zit het met het huis? De auto’s? De aandelen?”
Walter, die jarenlang zijn huis verkocht om het project te financieren, leefde bescheiden. Hij heeft nergens spijt van.
Eric draaide zich naar me toe. “Je wist het.”
‘Ja,’ antwoordde ik zachtjes. ‘Hij vertrouwde me.’
Jonathan voegde eraan toe: “Walter heeft je uiteindelijk toch nog iets nagelaten.”
Hij overhandigde Eric een envelop. Daarin zat een cheque van $30.000 – de rest van zijn spaargeld.
“Hij vond dat je meer verantwoordelijkheid nodig had dan geld,” zei de advocaat.
Eric liet zich in de stoel zakken.
Jonathan draaide zich naar me toe. “Walter heeft je dit ook nagelaten.”
Hij gaf me een klein doosje. Daarin zat Walters oude zakhorloge, gegraveerd met de woorden:
“Voor Sarah – het meisje dat ik heb uitgekozen. Dankjewel.”
Jonathan voegde eraan toe: “En zijn pensioenrekening, zo’n 80.000 dollar.”
Eric keek me boos aan. “Waarom zij?!”
Ik keek hem recht in de ogen. “Omdat ik nooit van je vader hield omwille van het geld.”
Ik ben vrijuit gegaan.
De volgende weken verliepen rustig. Ik vestigde me aan het meer, pakte mijn werk weer op en vond het evenwicht terug dat ik al lang kwijt was.
Eric daarentegen zat in een moeilijke periode. Tijdelijke baantjes, afwijzingen, schulden. Hij belde me één keer.
‘Ik heb een fout gemaakt,’ mompelde hij.
‘Je hebt je toekomst op een illusie gebouwd,’ antwoordde ik. ‘Daarom is die ingestort.’
Hij probeerde terug te komen. Ik weigerde, zonder boos te worden.
Walters horloge is voor mij een dagelijkse herinnering geworden aan waardigheid, geduld en grenzen.
Ik begreep één belangrijk ding: hebzucht maakt sneller blind dan liefde.
En soms straft het leven mensen niet. Het laat je gewoon uit de weg gaan… en toekijken hoe ze zichzelf straffen.
