Die avond kwamen we terug met een slotenmaker. Nieuwe sloten. Verbeterde beveiliging.
Eleanors spullen werden netjes ingepakt en aan de stoeprand neergezet.
Ze kwam precies op tijd om het te zien.
“Dit is het huis van mijn zoon!” schreeuwde ze.
‘Die hij aan ons heeft nagelaten,’ antwoordde ik vastberaden.
Ze belde de politie. Ze kwamen ter plaatse, luisterden en vertelden haar kalm:
« Mevrouw, dit is nu privéterrein. U heeft een onrechtmatige ontruiming gepleegd. »
Toch gooide ze nog een laatste pijl: « Je hebt hem tegen mij opgezet. Jij en je bastaardkinderen. »
Ik deinsde niet terug. Ik keek haar recht in de ogen. « Nee, Eleanor. Dat heb jij gedaan. Jason hield van ons – en hij zorgde ervoor dat het goed met ons zou gaan. »
« Waar heb je het over? »
« Het testament. Je hebt de clausule overtreden. De erfenis? Weg. »
Voor het eerst zei ze niets. Ze liep zwijgend naar haar auto.
Vrede, rustig gevonden
Die nacht viel Ava in slaap in haar eigen bed, opgerold naast haar favoriete knuffelbij.
« Gaat oma Eleanor naar de gevangenis? » mompelde ze.
