« Goedemiddag, » begon Emily met vaste stem. « Mijn naam is Emily Carter. Ik ben niet alleen aandeelhouder, maar ook iemand die uit eerste hand de roekeloze arrogantie kent waarmee dit bedrijf wordt geleid. »
Michael schoof ongemakkelijk heen en weer in een poging hem te onderbreken, maar Emily ging verder. Ze presenteerde gegevens die ze zorgvuldig had verzameld – bewijs van overbestedingen, slechte overnames en een dalend vertrouwen bij investeerders. Haar argumenten waren accuraat en gebaseerd op feiten, niet op emoties.
« Dit bedrijf heeft leiderschap nodig dat verantwoordelijkheid, aansprakelijkheid en visie begrijpt », verklaarde ze. « Daarom stel ik nieuw bestuurstoezicht voor – en ik ben bereid in te grijpen om het voortbestaan van dit bedrijf te waarborgen. »
De zaal barstte los in applaus. Veel aandeelhouders waren Michaels loze beloftes beu. Ze zagen in Emily iemand die niet alleen over financiële expertise beschikte, maar ook de vastberadenheid om hun investeringen te beschermen.
Aan het einde van de vergadering had Emily voldoende steun verworven om in de raad van bestuur te worden gekozen. Binnen enkele weken werd Michael onder druk gezet om af te treden als CEO.
De man die haar ooit had verteld dat ze zonder hem zou verhongeren, moest nu toekijken hoe ze de grootste individuele aandeelhouder van Carter Technologies werd en een belangrijke stem kreeg in de toekomst van het bedrijf.
Die avond hield Emily buiten het gebouw Ethans hand stevig vast. De jongen, inmiddels vijf jaar oud, keek haar trots aan. « Mama, betekent dit dat jij nu de baas bent? »
Emily glimlachte, haar ogen glinsterden. « Het betekent dat niemand ons ooit nog kan vertellen dat we niets meer zijn. »
Voor Emily draaide deze overwinning niet om wraak, maar om het herwinnen van haar waarde en het opbouwen van een toekomst waarin zij en haar zoon nooit meer afhankelijk zouden zijn van de macht van iemand anders.
Michael had haar onderschat. Hij had haar eruit gegooid, ervan overtuigd dat ze zou instorten. In plaats daarvan was ze hoger gestegen dan hij ooit had kunnen dromen. En terwijl ze de frisse avond van Seattle in liep, wist Emily Carter dat dit slechts het begin was van het leven dat zij en Ethan werkelijk verdienden.
