Die avond hield Emily buiten het gebouw Ethans hand stevig vast. De jongen, inmiddels vijf jaar oud, keek haar trots aan. « Mama, betekent dit dat jij nu de baas bent? »
Emily glimlachte, haar ogen glinsterden. « Het betekent dat niemand ons ooit nog kan vertellen dat we niets meer zijn. »
Voor Emily draaide deze overwinning niet om wraak, maar om het herwinnen van haar waarde en het opbouwen van een toekomst waarin zij en haar zoon nooit meer afhankelijk zouden zijn van de macht van iemand anders.
Michael had haar onderschat. Hij had haar eruit gegooid, ervan overtuigd dat ze zou instorten. In plaats daarvan was ze hoger gestegen dan hij ooit had kunnen dromen. En terwijl ze de frisse avond van Seattle in liep, wist Emily Carter dat dit slechts het begin was van het leven dat zij en Ethan werkelijk verdienden.
