De volgende ochtend belde ik Jasons advocaat.
« Wat heeft ze gedaan? » riep David bijna. « Kom alsjeblieft binnen. Nu. »
Het blijkt dat Jason zes maanden voor het ongeluk zijn testament heeft bijgewerkt. Hij heeft alles aan mij en de kinderen nagelaten: ons huis, zijn spaargeld, alles.
Maar één punt was onvergetelijk:
Eleanor Dawson krijgt $ 200.000, tenzij ze probeert mijn vrouw en kinderen uit te zetten of hun leven te verstoren. Mocht ze dat toch doen, dan gaat het volledige bedrag naar Mira en de kinderen.
David keek naar mij en glimlachte.
« Ze is zojuist alles kwijtgeraakt. »
We gingen rechtstreeks naar de rechtbank. Eleanor verscheen zelfvoldaan en presenteerde haar daden als « het behoud van Jasons nalatenschap ».
De rechter bleef roerloos.
« Je had geen recht om te ontruimen of de sloten te vervangen, » zei hij. « Verlaat het pand alstublieft vóór 17.00 uur vandaag. »
Voor het gerechtsgebouw siste ze:
« Het is nog niet voorbij. »
David boog zich voorover:
« Eigenlijk is het voorbij. Ze weet niet dat ze net haar erfenis kwijt is. »
Liefde liet sloten, brieven en beveiliging achter.
Die avond kwamen we terug met een slotenmaker. Nieuwe sloten. Verbeterde beveiliging.
Eleanors spullen werden zorgvuldig ingepakt en aan de stoeprand achtergelaten.
Ze arriveerde precies op tijd om hen te zien.
“Dit is het huis van mijn zoon!” riep ze.
“Die hij voor ons heeft achtergelaten,” antwoordde ik kalm.
Ze belde de politie. Ze kwamen, luisterden en vertelden haar kalm:
« Mevrouw, dit is nu privéterrein. U heeft een onrechtmatige ontruiming gepleegd. »
Toch sloeg ze nog een keer: « Je hebt hem aan mij blootgesteld. Jij en je buitenechtelijke kinderen. »
Ik bewoog niet. Ik keek haar recht in de ogen. « Nee, Eleanor. Jij hebt het gedaan. Jason hield van ons – en hij zorgde ervoor dat alles goed ging. »
« Waar heb je het over? »
« Het testament. Je hebt de clausule overtreden. De erfenis? Die is weg. »
Voor het eerst zei ze niets. Ze liep zwijgend naar de auto.
Vrede, in alle rust gevonden
Die nacht viel Ava in slaap in haar eigen bed, opgerold naast haar favoriete knuffelbij.
« Gaat oma Eleanor naar de gevangenis? » mompelde ze.
« Ik weet het niet, » zei ik. « Maar ze zal ons geen pijn meer doen. »
Later vond ik een foto in Jasons bureaula: we lagen lachend op het strand, gebruind en gelukkig. Ik drukte hem tegen mijn borst.
« Je wist dat hij dit kon, » fluisterde ik.
In de stilte van deze kamer
Ik kon zijn antwoord bijna horen:
“Daarom zorgde ik ervoor dat alles goed zou komen.”
Eleanor verloor niet alleen haar geld. Ze verloor ook haar laatste band met de zoon van wie ze beweerde te houden. Jason liet ons meer na dan alleen een testament. Hij liet ons bescherming, vrede en het bewijs na dat ware liefde wreedheid overleeft.
Gerechtigheid kwam niet met een knal. Het kwam in de vorm van juridische clausules, de klik van een slotenmaker en een klein meisje dat eindelijk veiligheid vond in haar bed.
En uiteindelijk won de liefde.
Jason zou dit gewild hebben. Hij had er plannen voor gemaakt. Hij zorgde ervoor dat alles goed zou komen – zelfs tijdens de zwaarste stormen.
