Mark werd het kantoor uit begeleid voordat hij zijn jas kon pakken. Camera’s betrapten hem terwijl hij wegging – verfomfaaid, verdoofd, met een kartonnen doos in zijn handen. Tegen de avond verspreidden de geruchten zich al online. « Senior consultant betrapt op het lekken van klantgegevens. »
Ondertussen zat ik drie staten verderop in een klein café aan Highway 50, zwarte koffie te drinken met de kalmte die alleen na chaos komt. Mijn telefoon trilde onophoudelijk – berichten van gemeenschappelijke vrienden, van zijn zus, zelfs van Sophie zelf die me smeekte om « dit op te lossen ».
Dat heb ik niet gedaan.
In plaats daarvan opende ik mijn laptop – de laptop die vroeger in zijn kantoor stond. Elk dossier dat ik had meegenomen, was weken voor de bruiloft doorgestuurd naar de afdeling ethiek van het bedrijf. Ik had geen wraak gepland; ik had een ontsnapping gepland. Maar na gisteravond voelde het niet goed om stilletjes te vertrekken.
Mark belde die avond opnieuw. Deze keer nam ik op.
« Claire, » brak zijn stem, « alsjeblieft. Je hebt me kapotgemaakt. »
Ik haalde adem. « Nee, Mark. Je hebt jezelf kapotgemaakt. Ik ben gewoon gestopt met je te beschermen. »
Stilte. Toen — een zacht, gebroken lachje. « Je was nooit saai, » fluisterde hij.
Ik heb opgehangen.
Maanden later verhuisde ik naar Seattle en begon ik opnieuw – ik ging weer in de accountancy werken en huurde een klein appartementje aan het water. Soms dacht ik aan die bruiloft – de muziek, de lichten, de versie van mezelf die nog steeds hoopte dat hij zou veranderen.
Maar vooral dacht ik aan de ochtend erna – en hoe vrede niet altijd zachtjes komt. Soms arriveert het netjes opgevouwen op een keukentafel, naast een zilveren ring.
