De herfst
Zijn trots probeerde nog een laatste keer de kop op te steken. “Dus waarom zou ik zo leven?”
“Omdat ik het kan. En omdat geld gedrag verandert.”
Hij begon te smeken. Te beloven. Zichzelf te rechtvaardigen.
Ik onderbrak hem. “Je dacht het. Je zei het.”
Naomi gaf me een recept voor exclusief gebruik.
‘Je moet het huis verlaten,’ zei ik. ‘Dit is geen persoonlijke beslissing. Dit is een beslissing van de rechter.’
Professionele stemmen waren op de achtergrond te horen. “Meneer, wilt u alstublieft een stap achteruit doen? Dit is een officiële mededeling.”
Naomi nam de telefoon op. “U bent officieel op de hoogte gesteld. Elke poging om dit te belemmeren zal als een overtreding worden beschouwd.”
Toen ze het aan me teruggaf, juichte ik niet en verhief ik mijn stem niet.
“Je kunt me niet als een hond behandelen en me dan bellen als je beseft dat ik degene ben die de riem vasthoudt.”
Haar stem brak. “Ik wist het niet…”
“Omdat je het nooit gevraagd hebt. Je ging er gewoon vanuit.”
“Is er een kans dat je hiermee stopt?”
“Nee. Maar ik zal eerlijk zijn. Je krijgt wat de wet voorschrijft, niet wat je eist.”
Ik heb opgehangen.
En dan
Naomi zuchtte. “Je hebt het heel goed aangepakt.”
Ik liep naar het raam. De stad leefde onveranderd verder.
Er verscheen een nieuw bericht op mijn telefoon, van een onbekend nummer:
“Hij heeft je niet alles verteld. Kijk in de kofferbak.”
Mijn maag draaide zich om. De kluis. Die waarvan Trent de code altijd bewaarde.
Op dat moment begreep ik het: dit verhaal ging misschien niet alleen over een scheiding.
Maar dat is wat Trent werkelijk verborgen hield in dit huis dat hij “zijn eigen” noemde.
