Hij legde uit dat hij me had nageroepen, maar dat ik al uit het zicht was. Bang dat iemand anders hem zou vinden, had hij de taxi geparkeerd en was hij de trap op gerend om hem zelf terug te brengen. Zijn gezicht was rood van de inspanning en ik kon met trillende ademhaling nauwelijks iets zeggen. « Het spijt me zo, » mompelde ik. « Ik dacht dat je… »
Hij glimlachte zachtjes en maakte zijn zin af: « Problemen? » We lachten allebei nerveus, de angst maakte plaats voor beschaamde opluchting. Hij wenste me een goede nacht voordat hij weer naar beneden ging en me daar liet staan, mijn portemonnee stevig vastgeklemd en mijn hartslag proberend te reguleren.
Toen ik eindelijk mijn appartement bereikte, plofte ik neer op de bank en speelde de scène keer op keer opnieuw af. Het viel me op hoe snel angst de waarneming kan verdraaien – hoe gemakkelijk we goede bedoelingen kunnen verwarren met gevaar. Die nacht leerde me iets wat ik nooit zal vergeten: niet elke vreemdeling heeft kwaad in de zin. Soms vind je vriendelijkheid op de meest onvoorspelbare plekken, zelfs in een donker trappenhuis om drie uur ‘s nachts, gedragen door precies de persoon aan wie je dacht te moeten ontsnappen.
