Tranen welden op in Vanessa’s ogen terwijl ze luisterde naar de ambulancebroeders die het overnamen. « Lily, je hebt het geweldig gedaan, » zei ze, haar stem dik van emotie. « Je was zo dapper en je hebt je vader en meneer Parker vandaag enorm geholpen. »
“Dank je wel, Vanessa,” fluisterde Lily, en Vanessa kon de tranen ook in haar stem horen.
Na het ophangen nam Vanessa even de tijd om tot zichzelf te komen en veegde haar ogen af. Dit gesprek was anders geweest. De moed en onschuld in Lily’s stem hadden iets dieps in haar geraakt.
Later hoorde Vanessa dat Lily’s vader en meneer Parker beiden een hersenschudding hadden opgelopen, maar dat ze naar verwachting volledig zouden herstellen. Ze waren Lily dankbaar voor haar snelle handelen en moed.
Voor Vanessa was het een herinnering aan de veerkracht en kracht die je op de meest onverwachte plekken en bij de meest onverwachte mensen kunt vinden. Die stille dinsdag in september herinnerde ze zich waarom ze deed wat ze deed: een reddingslijn zijn, een stem van kalmte en geruststelling in de donkerste momenten van mensen.
En wetende dat zij dat voor Lily was, dat was alles.
