« Ik denk dat ze ademen, maar het gaat heel langzaam. » Vanessa hoorde de angst in Lily’s stem, maar er klonk ook een stille kracht door. Dit kleine meisje hield zich staande ondanks de onvoorstelbare angst.
« Dank je wel, Lily. Je bent zo dapper. Blijf tegen me praten, oké? Hulp is echt dichtbij. » Vanessa hoorde het vage geluid van sirenes op de achtergrond. Ze wist dat de hulpverleners er snel zouden zijn, maar elke seconde leek een eeuwigheid te duren.
« Kun je me meer vertellen over wat er is gebeurd? » vroeg Vanessa zachtjes, terwijl ze probeerde Lily aan de praat te houden en te voorkomen dat ze in paniek zou raken.
« We waren buiten aan het spelen, » begon Lily met een trillende stem. « Papa wilde het touw aan de boomhut vastmaken omdat het oud en gerafeld was. Meneer Parker kwam hem helpen. Ze lachten en maakten grapjes, en toen… toen vielen ze. »
Vanessa’s gedachten raasden door haar hoofd. Ze had talloze noodoproepen aangenomen, maar het verhaal door de ogen van een kind horen, maakte alles zoveel aangrijpender. Ze wenste dat ze Lily’s hand door de telefoon kon vasthouden.
