Vanaf dat moment wist hij het: hij was niet zomaar met een vrouw getrouwd, hij had een zeldzame schat gevonden.
Het leven daarna was niet eenvoudig. Emily had hulp nodig bij elke dagelijkse taak. Maar Michael klaagde nooit. Hij stond vroeg op om te koken, werkte lange uren op de bouwplaats en kwam dan thuis om haar te wassen, boeken met haar te lezen en te lachen om kleine dingen, zoals elk stel.
Een jaar later, dankzij regelmatige therapie en Michaels constante zorg, begonnen Emily’s benen te trillen en langzaam te reageren. De dag dat ze ze zelf bewoog, barstte Michael in tranen uit. Voor het eerst in jaren geloofde hij in wonderen.
Hun verhaal verspreidde zich al snel online en raakte talloze harten. Maar Michael bleef nederig. Toen een verslaggever hem ooit vroeg of hij spijt had dat hij zijn spaargeld had uitgegeven om met haar te trouwen, grinnikte hij zachtjes:
« Ik heb mijn geld niet uitgegeven om met een verlamde vrouw te trouwen. Ik heb het uitgegeven om iets onbetaalbaars te verkrijgen: echt geluk. »
