De vrouw aarzelde, maar ging uiteindelijk zitten en trok Tyler dichter naar zich toe. Mike boog zich voorover, zijn stem zacht en kalm. « Doet iemand jou of je zoon pijn? »
Haar kalmte was verdwenen. Tranen welden op in haar ogen. « Alsjeblieft, » fluisterde ze. « Je begrijpt het niet. Hij gaat ons vermoorden. »
« Kijk eens rond, » antwoordde Mike vastberaden. « We hebben allemaal tegen pestkoppen gevochten. We hebben allemaal onschuldigen beschermd. Dat is gewoon wie we zijn. En vertel ons nu: ben je in gevaar? »
Haar stille, trillende knikje was de enige bevestiging die ze nodig hadden.
Confrontatie
. Op dat moment sprong een man in een poloshirt uit het hokje tegenover de bar. Zijn gezicht was rood van woede. « Sarah! Wat doe je in godsnaam met deze mensen? En jij, jongen! Kom hier! »
Hij liep naar de tafel.
Big Mike stond langzaam op. Hij balde zijn vuisten niet en verhief zijn stem niet. Hij stond daar gewoon, stil, als een muur. De andere bikers stonden zwijgend achter hem, hun aanwezigheid vulde de ruimte met een onuitgesproken autoriteit.
« Jongen, » zei Mike met een diepe, kalme stem, « ga weer zitten. Je familie is vandaag veilig bij ons. Je zult ze met rust laten. »
De man spuwde: “Dat zijn mijn vrouw en kind!”
« Nee, » zei Mike vastberaden, terwijl hij naar voren stapte. « Dit zijn een moeder en kind die nu onder onze hoede zijn. U betaalt de rekening, loopt door de deur en volgt hen niet. Is dat duidelijk? »
De kwelgeest keek op naar de muur van leer en staal die hem aanstaarde. En zoals de meeste kwelgeesten wankelde hij voor de ware macht. Hij stotterde, verbleekte en deed een stap achteruit.
De reddingsactie begint.
Die nacht was niet het einde – het was pas het begin. De bikers zouden Sara en Tyler niet meer in gevaar laten komen. Een van haar broers, een advocaat met de bijnaam « Shark », vergezelde Sara om een contactverbod aan te vragen, terwijl de rest van de club Tyler naar hun hoofdkwartier bracht.
