Toen wachtte ik.
De volgende ochtend zat ik op mijn veranda, legde een kop thee in mijn hand. Sabrina zal er zijn, de telefoon zal aan de telefoon zijn, er zal op de telefoon worden geklikt. Ze liep naar “haar sluiproute”…
En daar: hard remmen.
Ze proberen zich waarschijnlijk een beetje om te draaien, maar de palen waren er nog. Toen zag ze de rozenstruiken, en eindelijk het bord. Ze keek… in zag me, stil krachtig, op haar neerkijkend, met een kleine glimlach op mijn gezicht.
Ze zei niets. Ze draaide zich om. In dit geval moet je rond, net en iedereen zijn.
Sinds die dag? Geen sporen meer, geen lawaai meer. Alleen maar roest in stijl.
Moraal van het verhaal?
Je hoeft niet altijd je stem te verheffen om respect te krijgen. Soms is het een beetje creativiteit… en het kan met volle teugen
