Hij glimlachte flauwtjes. « Het was de dag dat ik begon te begrijpen dat zien niet hetzelfde is als weten. Sindsdien heb ik geleerd mensen te lezen aan hun stem, hun stilte. Zo heb ik jou gevonden. »
Toen reikte hij omhoog, zijn handen trilden lichtjes toen ze haar gezicht aanraakten. Zijn vingers volgden de rand van de moedervlek, niet met aarzeling maar met tederheid.
‘Dit,’ zei hij zachtjes, ‘is een deel van de vrouw van wie ik hou.’
Mara kon niet praten. Jaren van schaamte verdwenen in de tranen die over haar wangen rolden. Rowan hield haar vast tot ze stopte met trillen.
Maar vrede kwam niet vanzelf in Ashford Vale. Een week later hoorde ze twee vrouwen buiten de bakkerij staan.
« Hij zal haar verlaten als hij ziet hoe ze eruitziet », zei een van hen.
Mara’s hart brak opnieuw. Rowan kneep alleen in haar hand toen hij het hoorde. « Laat ze praten, » zei hij. « Ze begrijpen niet dat ik je al gezien heb – duidelijker dan ze ooit zullen begrijpen. »
Maanden verstreken. Toen kwam er op een ochtend een brief van een ziekenhuis in de stad. Een nieuwe operatie zou haar gedeeltelijke zicht kunnen herstellen. Mara voelde zowel hoop als angst in zich opkomen.
Toen ze het aan Rowan vertelde, glimlachte hij. « Als het werkt, » zei hij, « wil ik jou als eerste zien. »
Ze smeekte hem bijna om het niet te doen, maar ze kon hem de kans niet ontnemen om het licht terug te krijgen.
De dag dat het verband verwijderd werd, wachtte Mara met trillende handen aan zijn bed. De dokter fluisterde iets en Rowan opende langzaam zijn ogen.
Eerst alleen licht. Dan vorm. Dan haar.
Mara draaide zich om, klaar voor teleurstelling. Maar zijn stem klonk zacht en trillend. « Mara, » zei hij, « je bent mooier dan ik ooit had gedacht. »
Ze draaide zich naar hem om, terwijl de tranen rijkelijk vloeiden. « Kun je me zien? »
« Niet perfect, » zei hij glimlachend. « Maar genoeg om te weten dat ik de hele tijd gelijk had. »
De verpleegsters veegden hun ogen af. Mara viel in zijn armen, lachend en huilend tegelijk.
Vanaf die dag zagen de mensen in Ashford Vale het merkteken op haar gezicht niet meer. In plaats daarvan zagen ze het licht dat van binnenuit haar kwam.
En elk jaar op hun trouwdag raakte Rowan haar wang aan en fluisterde: « Ik dacht ooit dat ik nooit meer schoonheid zou zien. Toen vond ik jou. »
Mara was niet langer bang voor spiegels. Want nu, als ze keek, zag ze de moedervlek niet meer. Ze zag liefde die had geleerd te zien zonder ogen – en dat nooit meer vergat.
