Emily werd onmiddellijk uit de kelder gehaald en in een politiejas gewikkeld. Agent Bennett bleef aan haar zijde en wreef zachtjes over haar rug terwijl Hayes versterking en de kinderbescherming belde.
Toen ze werd ondervraagd, fluisterde Emily: « Ze laten me hier elke nacht slapen. Ze zeggen dat ik stout ben. Ik krijg alleen eten als ik mijn klusjes afmaak. Soms vergeten ze het. »
Haar woorden bezorgden Bennett rillingen. Emily’s fragiele armen en ingevallen wangen vertelden het verhaal beter dan wat dan ook. Ze had in verwaarlozing en emotioneel misbruik geleefd, verborgen voor het oog.
Robert werd snel in bedwang gehouden, maar zijn vrouw Melissa rende de trap af, paniekerig kijkend. « Wacht, dit is een misverstand! Ze is mijn dochter, we proberen haar alleen maar te disciplineren. Ze liegt, ze overdrijft… »
Maar Emily schudde heftig haar hoofd. « Het is geen leugen! Ze laten me niet meer naar school gaan. Ik heb mijn vrienden al zo lang niet meer gezien. »
De agenten wisselden een blik uit. Dit was niet zomaar een geval van streng ouderschap – het was een vorm van gevangenschap.
Rechercheurs arriveerden kort daarna en begonnen het huis te doorzoeken. Ze vonden bewijs dat Emily’s verhaal ondersteunde:
Een hangslot aan de buitenkant van de kelderdeur.
Lege voedselverpakkingen en waterflessen verstopt onder de matras.
Schoolbrieven die ongeopend waren gebleven, waaruit bleek dat Emily al meer dan zes maanden afwezig was.
Toen Robert verder werd ondervraagd, werd zijn houding koel. « Ze is niet eens van mij, » mompelde hij. « Melissa had haar al vóór mij. Het meisje zorgt alleen maar voor problemen. Altijd aan het huilen, altijd op zoek naar aandacht. Ik kon het niet meer verdragen. »
Melissa barstte in tranen uit, maar haar excuses wogen niet. De agenten beseften dat ze dit onder haar dak had laten gebeuren en haar huwelijk belangrijker vond dan het welzijn van haar dochter.
Emily, die zich nog steeds aan Bennett vastklampte, fluisterde: « Stuur me alsjeblieft niet terug hierheen. Ik wil gewoon normaal zijn. »
De agenten verzekerden haar dat ze nu veilig zou zijn. Maar het onderzoek was nog maar net begonnen. Wat ze de volgende dagen ontdekten, onthulde hoe ver dit gezin was gegaan om hun geheimen te verbergen.
Emily werd diezelfde nacht nog in een spoedpleeggezin geplaatst. Artsen in het ziekenhuis bevestigden dat ze ondervoed was, bloedarmoede had en emotioneel getekend was. Ze had blauwe plekken op haar armen die wezen op fysieke straf.
