Toen, na een korte pauze, voegde ze toe: “Maar ik vertrouw beloften niet meer.”
Laura slikte.
Er was daar niets op te zeggen.
De waarheid was al gesproken, en de littekens zouden nog lang blijven nadat Ryan Carter was vergeten achter tralies.
De zaak achtervolgde de detectives jarenlang, niet alleen vanwege wat was ontdekt, maar omdat het zo dicht bij onopgemerkt bleef.
Het was een herinnering dat het kwaad niet altijd het gezicht van een monster draagt — het kan een glimlach, een uniform, een vertrouwde naam dragen.
En soms is het de gebroken woorden van een kind — “Hij beloofde dat het geen pijn zou doen” — die de illusie verbrijzelen en de wereld dwingen de waarheid te zien.
