Op school complimenteerde iedereen me met mijn nieuwe look. Maar tegen die tijd had ik iets belangrijks geleerd: hun mening deed er niet zo toe als ik ooit dacht. Wat telde, was hoe ik over mezelf dacht. Ik sloot me aan bij de debatclub, iets wat ik altijd al had willen doen, maar waar ik te bang voor was. Mijn stem trilde de eerste dag, maar ik zette door. Aan het einde van het jaar won ik een klein prijsje voor « de spreker met de meeste vooruitgang ». Ik nodigde mijn moeder uit voor de ceremonie, en zij kwam en klapte het hardst toen mijn naam werd genoemd.
Die zomer richtten Nura en ik op onze school een kleine club op om haar te doneren voor kankerpatiënten. We noemden het « Locks of Hope ». We organiseerden evenementen, ontwierpen posters en overtuigden tientallen leerlingen om hun haar te doneren. Mijn moeder hielp met het bakken van koekjes voor onze eerste inzamelingsactie. Het was een geweldig gevoel om iets pijnlijks uit mijn verleden om te zetten in iets dat anderen kon helpen. De glimlach zien op de gezichten van de kinderen die de pruiken ontvingen die we hadden gefinancierd, was het beste gevoel dat ik ooit heb gehad.
Op een dag hielp ik een klein meisje met het passen van haar nieuwe pruik. Toen ze zichzelf in de spiegel bekeek, barstte ze in tranen van vreugde uit. Haar moeder omhelsde me en fluisterde: « Je hebt geen idee wat dit voor ons betekent. » Op dat moment besefte ik hoe ver ik was gekomen. De vreugde van het meisje deed me denken aan het meisje dat ik ooit was – het meisje dat dacht dat de wereld verging door een knipbeurt. Maar het herinnerde me er ook aan hoe sterk ik was geworden en hoe vriendelijkheid kan groeien uit pijn.
Gedurende dit alles bleven mijn moeder en ik onze relatie opbouwen. We praatten uitgebreid over onze gevoelens. Ze vertelde verhalen uit haar jeugd die ik nog nooit eerder had gehoord – verhalen over hoe streng haar eigen moeder was en hoe ze altijd het gevoel had dat ze perfect moest zijn. Ik begon haar niet alleen als mijn moeder te zien, maar ook als een mens met haar eigen wonden. We huilden meer dan eens samen. We lachten ook om onbenullige dingen, zoals hoe slecht we allebei waren in karaoke.
Aan het begin van groep 11 hield ik een toespraak op een schoolbijeenkomst over onze club en het belang van empathie. Ik vertelde mijn verhaal over hoe een gedwongen knipbeurt me leerde over pijn, genezing en vergeving. Ik zag tranen in de ogen van sommige leraren en leerlingen. Na de bijeenkomst kwamen zoveel kinderen naar me toe om hun gevoelens van machteloosheid of veroordeling te delen. Het voelde als het begin van iets groters dan ikzelf.
