Maanden zijn verstreken. Het leven kreeg geleidelijk een ritme. De ochtend was weer gevuld met gelach: Emily las sprookjes voor aan Alex, en de jongen achtervolgde zijn vader steeds meer door het huis. Richard voelde dat hij zijn richting had gevonden.
Op een avond, nadat hij de kinderen in bed had gelegd, ging hij in de woonkamer zitten en keek naar een oude foto waarop Vanessa nog steeds stond. Hij zuchtte, maar deze keer met opluchting. Hij begreep dat een echt gezin niet om uiterlijk gaat, maar om liefde en veiligheid.
De volgende dag bracht Emily hem een tekening van haar, Alex en Richard die elkaars hand vasthielden onder een enorme zon.
“Dit is onze Familie, Papa,” zei ze trots.
Tranen stroomden op in zijn ogen. Ja, Het was een familie. De rest was slechts een schaduw.
Sindsdien had hij met één gelofte geleefd: nooit meer met rust laten, nooit meer nepmensen vertrouwen. En voor het eerst in lange tijd besefte hij dat hij niet genoeg meer had.
