Richard kwam de kinderen ophalen. Hun lichamen beefden en hun harten klonken in machteloze woede.
Vanessa deed een halve stap terug. ‘Je begrijpt het niet, Richard… Ze morste de melk, verpestte alles.…
“Hou je mond! – Hij knapte, zijn blik was ijzig. “Je stak je hand op tegen mijn dochter. Kijk naar mijn baby!
“Ik ben nu hun moeder!”Ze moeten leren… Ze begon te fluiten, maar de stem van haar man onderbrak haar opnieuw.
Je zult nooit hun moeder zijn. Een moeder doet zulke dingen niet. Een moeder laat haar kinderen niet achter met huilen en angst in hun ogen.
Emily drukte haar gezicht tegen zijn borst. “Papa, laat me niet bij haar… gelieve…
Die woorden verscheurden hem.
Ga weg, Vanessa. Nu. En kom nooit meer in de buurt van Emily en Alex.
Haar ogen werden verbreed van ongeloof. “Schop je me eruit?”Na alles wat ik voor je heb gedaan? Ik ben aan je zijde geweest, Ik heb je reizen doorstaan, je werk!
