Het geroezemoes in Miller’s Diner was tot laat op de dag een mix van kletterend zilverwerk en gedempte gesprekken.
Families organiseerden hun kraampjes, vrachtwagenchauffeurs bleven koffie drinken en een oude jukebox zoemde zachtjes in de hoek. Sergeant Daniel Whitmore, net terug van een missie, zat aan de balie en roerde afwezig in zijn zwarte koffie. Zijn gedisciplineerde blik, omgeven door jarenlange training, ving een detail aan de andere kant van de zaal op dat de meesten zouden missen.
Een klein meisje, amper drie jaar oud, zat naast een man die zich luidruchtig aan de serveerster voorstelde als haar vader. Haar bleke gezicht, omlijst door keurige vlechtjes, leek schichtig, haar ogen schoten nerveus heen en weer. Toen, plotseling, hief ze haar kleine hand op, stopte haar duim in haar handpalm en sloot haar vingers erover en over het internationaal erkende noodsignaal. Daniels hartslag versnelde, maar hij dwong zijn uitdrukking neutraal te blijven.
Hij draaide zich een beetje om op zijn kruk en deed alsof hij in zijn zak graaide. Met een kalme glimlach haalde hij een stukje butterscotch tevoorschijn en stak het naar haar uit.
« Hallo lieverd. Wil je wat snoep? »
De man reageerde onmiddellijk en sloeg het meisje hard op de wang. De knal echode door het restaurant en ontlokte gesnik.
« Ze is allergisch, » snauwde hij koeltjes. « Bemoei je met je eigen zaken. »
Daniels kaken spanden zich, maar hij wist dat hij de situatie niet verder moest laten escaleren. Hij stond nonchalant op, liep naar de telefooncel bij de deur en belde de sheriff. « Mogelijke ontvoering. Miller’s Diner. Snel versterking nodig, » fluisterde hij, met zijn ogen strak op de man gericht.
